Υπάρχουν κάποιες σκηνές σε μυθιστορήματα και ταινίες που ο ήρωας ξυπνά και ετοιμάζεται για τις πρωινές του δραστηριότητες πυρετωδώς, όταν ξαφνικά, ανοίγοντας το παράθυρο συνειδητοποιεί ότι κάτι δεν πάει καλά. Μια προσεκτικότερη ματιά θέτει το πρόβλημα στη σωστή βάση: ο ήρωάς μας είναι ολομόναχος στον κόσμο, μιας και το ανθρώπινο γένος έχει αφανιστεί από: επίθεση εξωγήινων όντων, θανατηφόρα ασθένεια ταχέως μεταδιδόμενη, σεισμό-λοιμό-καταποντισμό ή άλλη μυστηριώδη αιτία. Παρόλο που κάθε σενάριο έχει τα κενά του (π.χ. τι σόι μοσχάρι είναι κάποιος πο κοιμάται μακαρίως υπό 9-10 ρίχτερ -και άλλα τέτοια ωραία), η πρωινή μου βόλτα στην πόλη με έβαλε σε υποψίες. Ούτε μια ανθρώπινη ψυχή δεν κυκλοφορούσε έξω ανήμερα Δεκαπενταύγουστο και άρχισα να σκέφτομαι μήπως η κρίση τους ανάγκασε όλους να μετακομίσουν στο Σαντάνσκι. Αποφάσισα να περπατήσω περισσότερο και να χαρώ αυτό που κανείς άλλος τη συγκεκριμένη στιγμή δεν μπορούσε: ενώ τα κορόιδα μούλιαζαν στην Τούζλα, εγώ είχα τη δυνατότητα να κάνω ό,τι βλακεία μου κατέβαινε στη μέση του δρόμου, να χαρώ τις κατασκευές από μπετόν, την άσφαλτο που ψηνόταν, τα στεγνά συντριβάνια της πλατείας και τα άδεια από πελάτες καφέ. Επίσης, μπορούσα να κάνω βόλτα με το αμάξι: όλες οι τρύπες του δρόμου για πάρτη μου και τα φανάρια πορτοκαλί. Η χαρά η ανείπωτη δυστυχώς δεν θα κρατήσει πολύ: από το απόγευμα οι ορδές των "τάκα-τούκα" και των "κοίτα μαμά" θα αρχίσουν αν καταφτάνουν. Πού πάτε ρε κερατάδες;
 |
| Η οδός Μεραρχίας |
 |
| Η οδός Ερμού |
 |
| Η οδός Σολωμού |
 |
| Η πλατεία Εμπορίου |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου