Οδός Κωνσταντινουπόλεως

Την οδό Κωνσταντινουπόλεως πάντα τη θεωρούσα "γειτονιά" αν και με τη μοντέρνα έννοια δεν ήταν ακριβώς έτσι. Οι παλιοί ονομάζανε "γειτονιές" τους δρόμους που έπαιζαν παιχνίδια με τους φίλους και αυτοί ήταν συνήθως παραπάνω από ένας. Στα γκλάμουρ '80s, η γειτονιά μας ήταν μόνο ο δρόμος στον οποίο μπορούσαμε να παίξουμε και η παρέα προερχόταν από 3-4 πολυκατοικίες. Για μένα λοιπόν γειτονιά ήταν το "Στενό", η οδός Ρωμανού: ήσυχη, με όμορφα δεντράκια, χαρακτηριστικούς τύπους και φαρδύ πεζοδρόμιο. Ένας απλός καθημερινός δρόμος επαρχιακής πόλης, σε αντίθεση με την οδό Κωνσταντινουπόλεως, ένα πολύβουο "πέρασμα" προς και από την Πλατεία Εμπορίου.

Αρκετοί ίσως δεν έχουν προσέξει ότι η οδός ξεκινά από το Πάρκο Fosses. Το μεγαλύτερο τμήμα της διέσχιζε την παλιά πόλη και ήταν γεμάτο αρχοντικά, όμορφες οικίες, σχολεία, ναούς αλλά και τις περίφημες καπναποθήκες. Η κατάληξή της ήταν στην Πλατεία Εμπορίου ανάμεσα στα χάνια και το ξενοδοχείο "Μετρόπολις". Αυτό το νοτιοδυτικό τμήμα της είναι που άλλαξε περισσότερο. Από εδώ ξεκινούσε κάθε είδους συγκοινωνία, κοντινή και μακρινή, εδώ μπορούσε κανείς να βρει στέγη μιας και υπήρχαν ξενοδοχεία με άνετα δωμάτια, εδώ μπορούσε κανείς να βρει φαγητό, αφού ο δρόμος ήταν γεμάτος εστιατόρια. 

Τα μεταπελευθερωτικά χρόνια έφεραν σιγά-σιγά την πρόοδο και την τσιμεντοποίηση. Από τα χάνια και τα ξενοδοχεία της περιοχής έμεινε μόνο το "Μετρόπολις" (πριν αρκετά χρόνια έκλεισε ο "Παράδεισος"), τα εστιατόρια μεταφέρθηκαν στα στενά της πλατείας Ελευθερίας ενώ τους αγωγιάτες αντικατέστησαν τα υπεραστικά γκρι ταξί. Στα μέσα της δεκαετίας του '80, η πλατεία ΙΚΑ επεκτάθηκε και επίσημα προς τα ανατολικά, "καταπίνοντας" το κομμάτι της οδού Κωνσταντινουπόλεως που την έτεμνε διαγώνια. Έτσι, σε κανέναν δεν δίνεται πια η εντύπωση ότι πρόκειται για έναν από τους μεγάλους σε μήκος δρόμους της πόλης. 

Μια ιστορία που έχω ακούσει αφορούσε τη θεμελίωση ενός κτιρίου η οποία κατέστη πολύ δύσκολη λόγω των ασταμάτητων νερών που έτρεχαν μέσα στο οικόπεδο από τον υπόγειο χείμαρρο της Κλοποτίτσας.Οι εργάτες είχαν δυσκολευτεί πολύ κι εγώ όταν άκουσα την ιστορία, παιδί ακόμη, είχα εντυπωσιαστεί από το γεγονός ότι υπάρχουν υπόγεια ποτάμια.

Το γεγονός είναι ότι ότι η ιστορία ενός δρόμου μπορεί να αποδειχθεί σαγηνετική: η οδός Κωνσταντινουπόλεως έχει -εκτός από βαρύ όνομα- πολλά να μας διηγηθεί, όπως και πολλές άλλες οδοί της πόλης μας. Είναι η ευκαιρία, συνάδελφοι, για ένα καλό project σε μαθητές Γυμνασίου.

Η οδός Κωνσταντινουπόλεως με το πινέλο ενός σπουδαίου Σερραίου ζωγράφου, του Χριστόφορου Μελλίδη. Το έργο έχει τυπωθεί σε αφίσα γιγαντιαίων διαστάσεων και είναι τοποθετημένο στο πάρκο του παλιού Στρατιωτικού Φούρνου, επί της οδού Γεωργίου Παπανδρέου. Στο βάθος διακρίνεται ο Πύργος του Βασιλέως στο λόφο του Κουλά. Όπως είναι εμφανές, το έργο δεν γλύτωσε τους βανδαλισμούς των ανεγκέφαλων.

Φωτογραφία από τα Γενικά Αρχεία του Κράτους που απαθανατίζει μια σημαντική στιγμή για την ιστορία του δρόμου: την ασφαλτόστρωση. Μέχρι τότε οι δρόμοι ήταν στρωμένοι με χώμα και χαλίκι. Μια προσεκτική παρατήρηση μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι η συγκεκριμένη φωτό αποτέλεσε "πιλότο" για τον πίνακα του Χρ. Μελλίδη.

Η οδός Κωνσταντινουπόλεως σήμερα: μπετόν, άσφαλτος και πολλά αυτοκίνητα. Παρατηρήστε το οίκημα αριστερά: υπάρχει σε όλες τις φωτό. Στο βάθος πενταώροφες οικοδομές κρύβουν τον Πύργο του Βασιλέως και την κατάφυτη Ακρόπολη.