Έρχεται ο Πάσχας

Πάσχα. Σπουδαία γιορτή, σπουδαία εποχή. 

Ευδοκιμούν οι πασχαλίτσες, οι παπαρούνες, τα κόκκινα αυγά, το αρνί και ο Πέτρος Γαϊτάνος.

Οι οικογένειες ενώνονται, αδέρφια-ξαδέρφια-γαμπροί-κουτσούβελα, κάτω από την ίδια στέγη ξανά.

Δεν έχει σημασία που δε μιλιόμαστε τις υπόλοιπες 364 μέρες του χρόνου.

Με κατάνυξη παρακολουθούμε τον οβελία.

Με ανυπομονησία αναμένομε το "λάβετε, φάγετε.."

Στον Αστακό Αιτωλοακαρνανίας, όπως και σε άλλα χωριά, συντελείται η καθιερωμένη γενοκτονία των αρνιών.

Αποδεκατισμένα τα γουρούνια και οι γαλοπούλες, λουφάζουν χαιρέκακα στις αυλές και τις στάνες.

Οι αγελάδες όμως...

Ιερόν ζώον εις τας Ινδίας, ιερόν και εις τον Αστακόν.

Διότι διάγουσιν αμολημένες εις το οδόστρωμα το επί των στροφών προ του χωρίου μας.

Όχι δε φταίει ο κτηνοτρόφος, αστεία πράγματα.

Θέμα τήρησης θρησκευτικών καθηκόντων είναι.

Ινδουιστής είναι ο άνθρωπος... τι να κάνει δηλαδή;

Να μαζέψει τα άκακα μοσχαράκια επειδή εσύ ο πλεονέκτης θέλεις να πάρεις το αμάξι σου και να κάνεις σούρτα-φέρτα;

Θαύμα-θαύμα!

Έμαθαν τα ψάρια ότι έρχονται χαράτσια στο πλανγκτόν και πηδήξαν απ' τη θάλασσα να φύγουν μακριά.

Αλήθεια είναι.

Το Σάββατο του Λαζάρου έγινε.

Μαζί με το Λάζαρο, έξω κι η τσιπούρα ιχθυοτροφείου!

Όποιος ακολουθούσε μάλιστα τη γλίτσα στους δρόμους μέχρι τουλάχιστον το Αιτωλικό, θα γινόταν μάρτυρας εξωπραγματικού θεάματος.

Πέρναγαν τα ψάρια κι από δέος οι οδηγοί δεν μπορούσαν να συγκρατήσουν το τιμόνι. Τέτοια ταραχή!

Αφού κι εγώ, μολονότι τέρας ψυχραιμίας, έχασα τον έλεγχο μια-δυο φορές.

Παραλίγο να σκοτώσω και κανένα "ιερό ζώο".

Ποιος άκουγε τον ινδουιστή κτηνοτρόφο μετά....

Εσχάτως ανακάλυψα τη χαρά του μοτο-κρος και της εντούρο.

Μπαμπίνη-Φυτείες, ο δρόμος του μέλλοντος: σεληνιακό τοπίο γεμάτο κρατήρες ασφάλτου.

Αμορτισέρ, ψαλίδια, αναρτήσεις, επισκευές "Το Ωραίο Ξηρόμερο"!

Προχθές μάλιστα, έκαναν πως βούλωσαν τις τρύπες.

Για να μην περνάμε πάνω από τη φρέσκια πίσσα έβαλαν από πάνω κάτι κοτρώνες -να!

Στη μέση του δρόμου! Και βραδιάτικα!

Η ηλιθιότητα όντως είναι αήττητη...

Εν τέλει είπα να μείνω εδώ για Πάσχα.

Να κάνω και καμιά πεζοπορία μπας και ξεγελαστώ ότι γυμνάζομαι...

Κατεβαίνω λοιπόν στην παραλιακή οδό της Βλύχας.

Εκεί νιώθεις πραγματικά δεμένος με τον τόπο.

Κάτι η εσάνς, κάτι η σκατίλα, κάτι πλανάται στον αέρα.

Μαζί τα κάναμε, μαζί τα μυρίζουμε.

Κι αν είσαι επισκέπτης, μη ξεγελαστείς και στρίψεις προς την περιφερειακή!

Γλίτσες, ζώα και κρατήρες.... υπάρχουν!