Αφέλεια και βαρβαρότητα

Η συμβολή των οδών Μεραρχίας, Ερμού και Σολωμού στην πόλη των Σερρών απέχει γύρω στα εκατό μέτρα από την πλατεία Κρονίου. Στο φαρδύ πεζοδρόμιο που ενώνει αυτά τα δύο κεντρικότατα σημεία της πόλης κυκλοφορούν λογιών-λογιών άνθρωποι: υπάλληλοι που πηγαινοέρχονται, συνταξιούχοι που κάνουν τη βόλτα τους, κυρίες που χαζεύουν τις βιτρίνες των καταστημάτων, οικογένειες με παιδιά και εσχάτως όλο και περισσότεροι άνεργοι νέοι. Πότε-πότε συναντάς κανένα γνωστό Σερραίο ή κανένα τηλεοπτικό συνεργείο στον αγώνα για το ρεπορτάζ. Επειδή ανήκω εδώ και αρκετά χρόνια στους απόδημους του τόπου, το μέρος αυτό -ως χαρακτηριστικό σημείο του κέντρου- ήταν για μένα πάντοτε ένας τρόπος σφυγμομέτρησης της κατάστασης.
Ομολογώ πως η τελευταία εικόνα που αποκόμισα δεν εμπνέει καμία αισιοδοξία. Είναι πασιφανές άλλωστε ότι εδώ και καιρό τα πράγματα έχουν φτάσει στο απροχώρητο. Τα καταστήματα κλείνουν το ένα μετά το άλλο (υπό τη σκιά του εμπορικού επιμελητηρίου- τι ειρωνεία!), οι άνεργοι πολλαπλασιάζονται και γενικά ο κόσμος περπατά και παραμιλάει. Μάλιστα. Το αυτί σου πιάνει κουβέντες όπως "έχω να δουλέψω τόσους μήνες" ή "πρέπει να πληρώσω τόσα λεφτά στην εφορία" ή "εσένα πόσα σου ήρθε η ΔΕΗ;" και άλλα τέτοια. Οργισμένοι οπωσδήποτε, αλλά και ανήμποροι. Με κομμένα φτερά. Το βλέπεις στον καθένα τους αβίαστα. Χάθηκε το χαμόγελο και κάθε διάθεση για πείραγμα ακόμη κι από τους γνωστούς γραφικούς τύπους της γειτονιάς. Χάθηκε η έμπνευση, η επιθυμία για δημιουργία, ο ενθουσιασμός των νέων, η συγκαταβατικότητα των γέρων. Αντικαταστάθηκαν όλα από ένα ένα βλέμμα κενό και αγωνιώδες για το μέλλον, μια αίσθηση ανασφάλειας για τους κόπους μιας ζωής.

Η σημερινή ερημιά της αγοράς αντλεί τα αίτιά της από τα διχαστικά πολιτικά πάθη και την ποδοσφαιροποίηση της πολιτικής αλλά και από τη ρουσφετολογική ψήφο που έφερε στην εξουσία ανθρώπους άπληστους και συνάμα ανίκανους να επωμιστούν ευθύνες. Οι πολιτευτές περπατούν αμέριμνοι έξω από τα κλειστά μαγαζιά της πόλης, ρίχνουν μια φευγαλέα ματιά στα λουκέτα και ούτε καν αλλάζουν δρόμο. Η ερήμωση του κέντρου, η πτώση της αγοράς, η ληστρική επιδρομή στην τσέπη του πολίτη αλλά και η επηρμένη οφρύς του βολεψάκια προκύπτουν ως αποτελέσματα μιας νοοτροπίας που ανδρώθηκε μέσα από την οικογενειακή ψήφο και το ενίοτε αμφιταλαντευόμενο συμφέρον. Στη χώρα που ζούμε άλλωστε, όλα είναι πιθανά: αυτόν που γιαουρτώνεις, αύριο τον ψηφίζεις. Αφέλεια και βαρβαρότητα.
Και τώρα ακόμη, στο χείλος του γκρεμού, οι πολιτικοί έχουν το θράσος να ζητούν εκλογές. Το πρόβλημα γι' αυτούς είναι τα πρόσωπα της εξουσίας και όχι η αντιμετώπιση της κρίσης, κάτι το οποίο οδηγεί αυτομάτως στο συμπέρασμα ότι η κατάσταση όχι μόνο είναι αναστρέψιμη αλλά και εύκολα διαχειρίσιμη. Το μόνο που τους απασχολεί είναι η καρέκλα και μόνο η καρέκλα. Αυτός ήταν και ο λόγος που έπεσε τόση λάσπη πάνω στους Αγανακτισμένους, το μοναδικό ακομμάτιστο σχήμα διαμαρτυρίας που έγινε στόχος πυρός ομαδόν: αναρχικοί, αστυνομία, κανάλια, κομματόσκυλα, όλοι μαζί, επί σκοπόν! Όλα κι όλα: οι λαϊκοί αγώνες είναι προνόμιο μόνο ορισμένων. Που ποτέ δεν ενώνονται όλοι μαζί σε μια ασυγκράτητη λαοθάλασσα επειδή τάχα φοβούνται την προβοκάτσια.  Αντί γι' αυτό κουνάνε ως ανδρείκελα τα ακαλαίσθητα και πανάκριβα πανώ τους, πιστεύοντας ότι ήρθε η ώρα να ανεβάσουν τα τραγικά ποσοστά τους για 2 ή 3%. Εντελώς και εμφανώς ανίκανοι να μας υπερασπιστούν και να μας εκφράσουν απέναντι σε μια κυβέρνηση που πειραματίστηκε με το ΔΝΤ και απέτυχε παταγωδώς. Τώρα έχει χαθεί η μπάλα, η κυριαρχία της χώρας έχει εκχωρηθεί αβίαστα στους αχόρταγους δανειστές μας και η αντιπολίτευση πιστεύει -αλήθεια το πιστεύει- ότι αλλάζοντας τη βιτρίνα στο μαγαζί θα σώσει την παρτίδα. Αφέλεια και βαρβαρότητα.
Μέρα με τη μέρα τα λουκέτα στην οδό Μεραρχίας -και την κάθε οδό Μεραρχίας- μπαίνουν το ένα μετά το άλλο. Η αγορές θυμίζουν σκηνικό από ταινίες γουέστερν όπου ο αέρας φυσάει στην πόλη-φάντασμα και ξεσηκώνει κανένα φύλλο εφημερίδας ή κάνει κάποιο παράθυρο να τρίζει. Οι πολιτευτές και οι κομματικοί αχυράνθρωποι πίνουν τον καφέ τους με φανερή έπαρση, καθήμενοι κλωσσοειδώς πάνω στους παχυλούς μισθούς τους, αναλογιζόμενοι τα χρήματα που έχουν προλάβει να μεταφέρουν σε ξένες τράπεζες. Τα κορόιδα δίπλα απλά κοιτάζουν. Στη μια τσέπη η ΔΕΗ, στην άλλη η έκτακτη εισφορά και τα χέρια μέσα από την τσέπη να σφίγγουν αυτά τα κωλόχαρτα, σχηματίζοντας ασυναίσθητα γροθιά.
Επειδή δεν μου αρέσει να το παίζω τιμητής και ούτε διεκδικώ το ρόλο του παντογνώστη, οφείλω να καταθέσω τη δική μου πρόταση για την έξοδο το τέλμα. Ως αποτελεσματικότερη λύση στη διαχείριση της κρίσης προβάλλει αυτή τη στιγμή η ανάληψη της εξουσίας από κυβέρνηση προσωπικοτήτων ευρείας αποδοχής. Ευρεία αποδοχή σημαίνει  τόλμη, ικανότητα και -προπάντων- τιμιότητα, χαρακτηριστικά τα οποία πρέπει να διαθέτει κάθε πολιτικός και τα οποία, δυστυχώς, σήμερα είναι δυσεύρετα. Δεν είναι ούτε θέμα -ισμών, ούτε ιδεολογιών, ούτε κομμάτων. Απλά οφείλουμε να σοβαρευτούμε. Η χώρα πρέπει να ανακτηθεί από την ξένη κυριαρχία, οι υπαίτιοι της κατάντιας πρέπει να τιμωρηθούν παραδειγματικά και ο λαός πρέπει να βρει τη χαμένη του εμπιστοσύνη στην πολιτική. Για να γίνει όμως αυτό είναι απαραίτητο να συμφωνήσουν οι πολιτικοί αρχηγοί και να συνδράμουν οι κομματικοί μηχανισμοί.
Έκδηλη αφέλεια από μέρους μου, κεκαλυμμένη βαρβαρότητα εξ' αυτών.

Σημείωση: Η πρόταση για κυβέρνηση προσωπικοτήτων έχει διατυπωθεί εδώ και μήνες από τον πρόεδρο του Λα.Ο.Σ. κ. Γιώργο Καρατζαφέρη. Παρ' ότι ψήφισε το μνημόνιο και στήριξε αρχικά την αντιλαϊκή πολιτική, θεωρώ ότι θα ήταν παρωπιδικό εκ μέρους να μην αναγνωρίσω την ορθότητα της συγκεκριμένης άποψης, αν και προέρχεται από έναν πολιτικό χώρο που ουδέποτε με εξέφραζε.  Κατά τα άλλα, ο πρόεδρος του Συναγερμού, ακολουθώντας κοινή γραμμή με όλη την αντιπολίτευση, ψάχνει συμμετοχή στη νομή της εξουσίας ζητώντας επίμονα εκλογές.