Σχολείων έναρξις

Ας υποθέσουμε λοιπόν ότι η ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας αποκτά ξαφνική «φώτιση» και αποφασίζει να αναδιοργανώσει το σύστημα εκπαίδευσης, δίνοντας έμφαση στη γενική παιδεία με καθολικό χαρακτήρα αλλά και στη δια βίου μάθηση ιδρύοντας επαγγελματικές σχολές. Ας υποθέσουμε ακόμη ότι χωρίζει τους εργαζόμενους εκπαιδευτικούς σε βαθμούς με προαγωγή έπειτα από αξιολόγηση και μισθό ανάλογο του βαθμού. Τέλος, ας φανταστούμε τον/την υπουργό να αναγγέλλει την ίδρυση σχολείων σε όλη την επικράτεια, προκρίνοντας μια λαϊκή καθολικότητα μιας και δίνει ιδιαίτερη έμφαση στην αγροτική ανάπτυξη.

Καθόλου «τραβηγμένο» σενάριο. Είναι ακριβώς η εκπαιδευτική πολιτική του Ιωάννη Καποδίστρια κατά τα πρώτα βήματα του νεοελληνικού κράτους. Του κόντε-Καποδίστρια βεβαίως του φυτέψαμε μια ωραία σφαίρα μια Κυριακή πρωί επειδή προσπάθησε να μας μορφώσει – ο αχρείος! Έπειτα –ως γνωστόν- στη γαλανόλευκη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας, προκόψαμε: οι φατρίες και οι τοπικισμοί που φάγανε τον έρμο Κερκυραίο ευπατρίδη κυριάρχησαν ως τις μέρες μας καθεστωτοποιώντας το ρουσφέτι, αποθεώνοντας τη μπουρδολογία και σπρώχνοντας ολοένα και περισσότερο τη νεοσύστατη χώρα στο χείλος του γκρεμού. Στα πρώτα εκατό χρόνια ύπαρξης του Κράτους, έγιναν 5-6 πόλεμοι, καμιά δεκαριά οικονομικές μεταρρυθμίσεις, φτάσαμε στις αρχές του 20 αιώνα, αλλά... το αλληλοδιδακτικό… εκεί! Βράχος.

Ας πατήσουμε στο σημείο αυτό το “pause”. Η ταινία παίζει ακόμη, αλλά εμείς δεν παρακολουθούμε. Αυτό συμβαίνει επειδή την προσοχή μας την αποσπά ο πόλεμος και η δυστυχία που επί τρεις γενιές σπάραξε τη χώρα. Κι αφού όλα τέλειωσαν και προλάβαμε να χτίσουμε και νέους Παρθενώνες, κλικ, “play”. Σωτήριον έτος 1964, μεταρρύθμιση Παπανούτσου: μια προσπάθεια συστημικής αναδιάρθρωσης και εκσυγχρονισμού των εκπαιδευτικών πλαισίων η οποία δεν έγινε –μας πρόλαβε η Αποστασία. Και ο Γύψος. Και κάτι υποτιμήσεις του νομίσματος να! (με το συμπάθειο), και κάτι σωτήρες που διαδέχονταν ο εις τον άλλον και κάτι θεατρινίστικοι χαιρετισμοί από σκάλες αεροπλάνων και κάτι δήθεν αγωνιστές του πνεύματος.

Έρμο κρατίδιο, τι σου ‘μελλε να πάθεις! Τόσο πολύ σε νάρκωσαν λοιπόν, που και τον ήλιο τον είδες πράσινο; Ούτε τ’ αλογάκια τα δύστυχα τα είδες; Πράσινα ήταν κι αυτά και σε πάτησαν, σε τσαλαπάτησαν. Τα ‘μπλεξες, θαρρώ και κάπου εκεί στο τέλος άρχισες να τη βλέπεις ψυχεδέλεια: πράσινα, μπλε, κόκκινα, ροζ, κίτρινα, πορτοκαλί, όλα μαζί αχταρμάς. «Μορφωθείτε για να ελευθερωθείτε» μας έλεγε ο σοφός πριν τόσα κι άλλα τόσα χρόνια, μα εμείς, εκεί… μονοκούκι, δαγκωτό, σφραγισμένο, σταυρωμένο. Και αισίως… ρουφηχτό.

Ευθύς σοβαρεύομαι. Παιδεία το έρμο το Κράτος δεν μπορεί να κάνει. Δεν μπορεί γιατί δεν θέλει. Αν ήθελε, θα συμβουλευόταν και θα ΑΚΟΥΓΕ ΤΟΥΣ ΠΑΙΔΑΓΩΓΟΥΣ για το τι πρέπει να αλλάξει. Παιδεία με συμβουλάτορα το νομάρχη, τον παπά και τον πρόεδρο του Χ πολιτιστικού σωματείου ΔΕΝ γίνεται. Γίνεται με αποσαφήνιση σκοπών και στόχων, γίνεται με εισαγωγή καινοτομιών, γίνεται με διαρκή αξιολόγηση και ανατροφοδοτικές διαδικασίες, γίνεται με όραμα, γίνεται για όλους, συμμετέχουν όλοι και οργανώνεται με υπέρτατο στόχο-αγαθό τη μόρφωση.

Προς το παρόν, θα παλέψουμε για ακόμη μια χρονιά στα σχολεία με την πληθώρα της ύλης, τον πρόχειρο σχεδιασμό, την έλλειψη προσωπικού και την απουσία οράματος. Για να αποκτήσουμε επιστήμονες με βαθμό «2» και «3» που θα μας χτίσουν τα σπίτια και θα μας μορφώσουν τα παιδιά. Για να αποκτήσουμε πολλούς οικονομικούς αναλυτές και φαϊνάνσιαλ-κάτι, χωρίς να υπάρχουν λεφτά. Για να αποχαυνωθούμε κι άλλο με βαλκανοβραζιλιάνικα σήριαλ. Για να συνεχίσει να υπάρχει ο «βουλευταράς» και ο «αγωνισταράς» και να πεθάνει ο δάσκαλος που έγινε περισσότερο «δασκαλάκος». Για να αποθεώσουμε, τέλος, αποκοιμισμένοι, μισομπουκωμένοι και νωθροί το «τίποτα» και το «δήθεν».

Καλή σχολική χρονιά.