Σχολική βία και κεντρικός προγραμματισμός

Θέλω να είμαι ειλικρινής με τον εαυτό μου και να μην αυταπατώμαι. Για μια ακόμη φορά την πάτησα από το σεβαστό μας υπουργείο, αυτή τη φορά ως προς τη σχολική βία. Την περσινή χρονιά την είχα πατήσει με το ζήτημα της αυτοαξιολόγησης. Ενώ, δηλαδή, στο σχολείο είχαμε σχεδιάσει ένα ετήσιο πρόγραμμα αξιολόγησης που περιελάμβανε αναγνωστική ικανότητα, ορθογραφία, μαθηματικά, παραγωγή γραπτού λόγου, σχέσεις με συμμαθητές, ήρθε η αυτοαξιολόγηση του υπουργείου, η οποία για μεγάλο χρονικό διάστημα παρέμενε ένας άγνωστος Χ και τα ανέτρεψε όλα. Το ίδιο και φέτος. Περίμενα -σύμφωνα με την εγκύκλιο του υπουργείου- να επιμορφωθούν οι ορισθέντες συνάδελφοι, να γίνει κατόπιν μια ενδοσχολική και να εκπονήσουμε τα σχέδιο δράσης για τη σχολική βία. Έλα όμως που οι διαδικασίες ξεκίνησαν... το Μάρτη! Δηλαδή, καλά που ξεκίνησαν κιόλας! Τι να σχεδιάσεις τώρα, μου λέτε;

Τέλος πάντων, δεν την ξαναπατάω. Από φέτος για του χρόνου, το σχολείο θα αποκτήσει προσωπική πολιτική σε πολλά θέματα, θα φροντίσει για την ενημέρωση των γονέων μόνο του καιθα οργανώσει τις δράσεις του μεθοδευμένα και στοχευμένα. Με σκόρπια βιντεάκια από το YouTube, θεατρικά δρώμενα και ποιηματάκια δεν κάνεις δράσεις εναντίον της σχολικής βίας. Ξέρεις τι τμήματα έχεις, ξέρεις τα παιδιά, ξέρεις τις οικογένειές τους. Κάθεσαι κάτω και φτιάχνεις ένα πρόγραμμα παρέμβασης διετίας μέσα στα πλαίσια της πολιτικής του σχολείου και το διαμορφώνεις συνεχώς ανάλογα με τις αποδόσεις του. Απλά.