Αναστολή Κυκλοφορίας Αθωότητας ή το τελευταίο κόμικς του Σεπτέμβρη

Κάπου εκεί στη δεκαετία του '80, μαθητούδι του 19ου Δημοτικού Σχολείου Σερρών, περίμενα το τελευταίο παρασκευιάτικο κουδούνι για να ξεκινήσω την τρεχάλα. Με την σάκα-χαρτοφύλακα στο ένα χέρι και το εικοσάρικο στο άλλο, ξεχυνόμουν στο πρώτο περίπτερο -πριν με προλάβει κανένας άλλος- για να αγοράσω το καινούργιο "Μίκυ Μάους". Δύο σελίδες ασπρόμαυρα, δύο σελίδες έγχρωμα καρέ. Έπειτα, περνούσα την Πλατεία Εμπορίου χωρίς να κοιτώ τους σηματοδότες, με το βλέμμα κοφτό στις σελίδες του περιοδικού: άγιο είχα μέχρι σήμερα που δεν βρέθηκα χαλκομανία στο παρμπρίζ κανενός αστικού λεωφορείου. Στο μεσημεριανό τραπέζι διάβαζα την πρώτη ιστορία και έτρωγα με ταχύτητα φωτός για να τελειώνω γρήγορα και να συνεχίσω το διάβασμα. Όταν πήγα στο Γυμνάσιο, αντιστάθηκα όπως οι Σπαρτιάτες στις Θερμοπύλες στη μάνα μου που ήθελε να "ξεφορτωθώ" τα περιοδικά επειδή "πρέπει να διαβάζω μόνο τα μαθήματά μου". Αργότερα, ελάχιστα αργότερα, τα κόμικς τα πέταξα μόνος μου γιατί "μεγάλωσα πια" και ξυριζόμουν και δεν φορούσα κοντά παντελόνια, ούτε τα απογεύματα τα περνούσα παίζοντας ποδόσφαιρο. Στο πανεπιστήμιο, άρχισα να τα ξαναμαζεύω και ό,τι χαρτζιλίκι μου έμενε το έδινα σε βιβλία και περιοδικά κόμικς. Στον στρατό, οι ήρωες της σκοπιάς ήταν αυτοί του Στίβεν Κινγκ και αυτοί του Καρλ Μπαρκς (μαζί με την "Αγία Λυδία τη Φιλιππησία" -μεγάλη η χάρη της- το μόνο ραδιόφωνο που έπιανε καμπάνα στις σκοπιές). Βίτσια είναι αυτά -μη γελάς- αναγνώστη. Αργότερα, τα ντουλάπια του σπιτιού μου γέμισαν "παπάκια", όπως τα λέει η γυναίκα μου, η οποία όμως διαβάζει από κανένα αν τύχει και πέσει στα χέρια της. Πλέον, τα παλιά μου κόμικς είναι ταξινομημένα και καταγεγραμμένα σαν φάκελοι κτηματολογίου και, κάθε μήνα, η συλλογή δεχόταν νέες εισόδους. Μέχρι τώρα. Γιατί, με την απόφαση του Τερζόπουλου να σταματήσει την κυκλοφορία του "Μίκυ Μάους", του "Κόμιξ" και των λοιπών περιοδικών, το κενό μοιάζει δυσαναπλήρωτο.

Επιπλέον, αφήνει τους πιτσιρικάδες στη βορά των υπερηρώων που σκοτώνουν, χτυπούν, φωνάζουν σαν τραμπούκοι και επιδεικνύουν συνεχώς τα μπράτσα τους. Στο σεξισμό των υπερηρωίδων με τα αβυσσαλέα ντεκολτέ και το γεμάτο υποσχέσεις βλέμμα. Σε υπερήρωες, γενικά, που επιβάλλουν τη θέλησή τους σε άλλους -κακούς- υπερήρωες και σώζουν τον πλανήτη από τη μαζική καταστροφή.

Τα κόμικς του Ντίσνεϋ ήταν αθώα. Είχαν αστείες ιστορίες και πάνω απ' όλα προσέφεραν γέλιο. Από κοντά, κάτι μαθαίναμε κιόλας. Τα σημερινά κόμικς είναι βίαια και γεμάτα σκοτωμούς: υποβάλλουν τα παιδιά στο να μεγαλώσουν γρήγορα.

Τα παιδιά εγώ τα θέλω παιδιά. Δεν τα θέλω μικρομέγαλα που γκομενίζουν από το δημοτικό και βάφονται σαν του δρόμου και του πεζοδρομίου μαζί.

Γι' αυτό, Τερζόπουλε, φέρε μας πίσω τις αναμνήσεις, @#%*&!