Της επιφάνειας έπεται ο όγκος

Μεθαύριο θα διδάξω στα παιδιά μου το εμβαδό. Έχοντας ήδη κατακτήσει την έννοια της επιφάνειας, θα προσπαθήσουμε να υπολογίσουμε πόσο μεγάλη είναι η τάξη μας. Σκοπεύω μάλιστα να θέσω το εξής πρόβλημα: Έστω ότι η τάξη μας έχει μήκος 6 μέτρα και πλάτος 7 μέτρα. Αν σε κάθε μαθητή αναλογεί χώρος 1,5 τ.μ., να υπολογίσετε πόσους μαθητές χωρά η αίθουσα.

Το παραπάνω πρόβλημα δεν θα το βρει κανείς σε τράπεζες θεμάτων, ούτε σε on-line βοηθήματα. Είναι η οδηγία του Υπουργείου Παιδείας προς τους διευθυντές των σχολικών μονάδων, οι οποίοι εκλήθησαν να δηλώσουν πόσους μαθητές χωρά η κάθε αίθουσα, «κατά την εκτίμησή τους (υπολογίζοντας 1,5 τ.μ. ανά μαθητή βάσει των προδιαγραφών του Ο.Σ.Κ)».

Περιττό βεβαίως να περιγραφεί το γέλιο που έπεσε με την ανάγνωση της εγκυκλίου αλλά και το πόσο γρήγορα πάγωσε το χαμόγελο όταν έγινε αντιληπτό το τι μπορεί να προμηνύει το εν λόγω φιρμάνι. Η αμηχανία έδωσε τη θέση της στον προβληματισμό: πόσα τ.μ. χρειάζεται ο δάσκαλος; Κι αν καταλαμβάνει… περισσότερο χώρο από το συνηθισμένο; Πόσο χώρο χρειαζόμαστε μπροστά από τον πίνακα; Πόση επιφάνεια καταλαμβάνουν οι ντουλάπες; Πόσο διάδρομο ν’ αφήσω;
Αυτό το θέατρο του παραλόγου έρχεται να προστεθεί σε άλλα -χρονίζοντα ή τελευταίως προκύπτοντα- προβλήματα όπως τα ακάλυπτα κενά, οι ωρομισθίες, οι μειώσεις αποδοχών, οι εξαγγελίες για χρεωμένα συγγράμματα στους γονείς, οι συγχωνεύσεις-καταργήσεις και μύρια όσα μπορεί να συλλάβει ένας νοσηρός εγκέφαλος αλλά  αδυνατεί να κατανοήσει ένας υγιής νους.
Και επειδή στα Μαθηματικά της επιφάνειας έπεται ο όγκος, αναμένω από του χρόνου και την εγκύκλιο που θα υποδεικνύει πόσα κυβικά μέτρα δικαιούται ο κάθε μαθητής. Γιατί δηλαδή να έχουμε ένα σχολείο σε κάθε πόλη; Να έχουμε ένα σχολείο σε κάθε νομό. Πρέπει να αξιοποιηθούν πάραυτα τα ψηλοτάβανα διδακτήρια.