Παρακολουθώντας τον τελευταίο καιρό τα τεκταινόμενα γύρω από τις ελλείψεις στις κτιριακές υποδομές των διδακτηρίων του Αστακού (ιδιαίτερα αυτών του Γυμνασίου και του Νηπιαγωγείου), αναρωτιέμαι πραγματικά αν όλη αυτή η φιλολογία και η παραφιλολογία οδεύει τελικά προς τη σωστή κατεύθυνση. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Τα διδακτήρια του Δημοτικού Σχολείου και του Γυμνασίου Αστακού είναι τα παλαιότερα στην πόλη. Χτισμένα τη δεκαετία του 1960, μετρούν πλέον πάνω από μισό αιώνα ζωής. Το διδακτήριο του Δημοτικού Σχολείου δημιουργήθηκε για να στεγάσει εξαθέσιο έως οκταθέσιο σχολείο, ενώ λίγο αργότερα, τη δεκαετία του 1970 (επί δικτατορίας) εγκαινιάστηκε το 2ο Δημοτικό Σχολείο στη συνοικία Χοβολιό. Στις αρχές τις δεκαετίας του 1990 τα δύο σχολεία συγχωνεύτηκαν σε ένα, κάτι που από παιδαγωγική άποψη μπορεί να υποστηριχθεί αλλά πρακτικά γέννησε πολλά προβλήματα: μαθητικό δυναμικό χωρισμένο στα δύο, εκπαιδευτικούς ειδικοτήτων περιφερόμενους, εποπτικό υλικό μετακινούμενο, ακαμψία στην εκτέλεση προγραμμάτων-πρωτοβουλιών, διοικητικές δυσχέρειες και επιπλέον δαπάνες. Ταυτόχρονα, το Νηπιαγωγείο στεγάστηκε σε διάφορα μέρη μέσα στην πόλη, για να καταλήξει τελικά στο σημερινό του κτίριο. Επίσης, το Καραμούζειο Γυμνάσιο ακολούθησε τη δική του πορεία μέχρι να φτάσει στην κατάσταση που βρίσκεται σήμερα. Μόνο το Λύκειο Αστακού κατά τη δεκαετία του 1990 (αν δεν κάνω λάθος) απέκτησε τη δική του στέγη στο οικόπεδο απέναντι από το δασύλλιο.
Η πραγματικότητα σήμερα μιλάει από μόνη της. Δεν είναι δικός μου ρόλος να αναζητήσω και να αποδώσω ευθύνες, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι αυτές δεν πρέπει να αναζητηθούν και να αποδοθούν. Ωστόσο, ως εκπαιδευτικός εν ενεργεία, ζώντας καθημερινά την κατάσταση των εκπαιδευτηρίων μας, αλλά και ως επιστήμων-παιδαγωγός, δεν μπορώ να μένω αμέτοχος στο διάλογο. Πέρα από το οφθαλμοφανές του πράγματος, η επιτακτικότητα της ανάγκης για άμεση λήψη δράσης τεκμηριώνεται και παιδαγωγικά. Ένα σχολείο-δυναμικό κύτταρο της τοπικής κοινωνίας σηματοδοτεί και προϋποθέτει μια ανοικτή διαδικασία μάθησης. Ανοικτή στο περιβάλλον, στους ανθρώπους, στη γειτονιά, στην πόλη αλλά και στη διαφορετικότητα και στην ιδιαιτερότητα του καθενός. Δράσεις που θα ενθαρρύνουν τη συμμετοχικότητα, την αλληλεγγύη, τη δημιουργικότητα, την ανάληψη πρωτοβουλιών και την ομαδικότητα μπορούν να πραγματοποιηθούν μόνο σε έναν σχολικό χώρο υψηλής ποιότητας όσον αφορά τη λειτουργικότητα και την αισθητική. Τέτοιου είδους σχολικοί χώροι δεν υπάρχουν στον Αστακό -με εξαίρεση ίσως το κτίριο του Λυκείου.
Η μέχρι πρότινος εμπειρία υποδεικνύει ότι κινήσεις καλής θέλησης και δυναμικές πρωτοβουλίες εθελοντισμού έχουν ήδη ληφθεί και μετριάσει κάπως το πρόβλημα. Δεν φτάνει όμως. Με τα μπαλώματα και τις μικροεπισκευές (κάθε χρόνο τις ίδιες και τις ίδιες), το πρόβλημα δεν πρόκειται ποτέ να λυθεί. Ο Αστακός έχει ανάγκη από ένα νέο μεγάλο σχολικό συγκρότημα που θα φιλοξενήσει περισσότερες από μια σχολικές μονάδες. Το έργο αυτό είναι ίσως μεγαλόπνοο και πιθανόν η υλοποίηση του να συναντήσει πολλές δυσχέρειες και κωλύματα αλλά η νεολαία μας το αξίζει και το χρειάζεται. Είναι επιτακτική ανάγκη, όλοι μαζί, Δήμος, κοινωνία, μαθητές, εκπαιδευτικοί, γονείς, να διεκδικήσουμε αυτό το καλύτερο αύριο. Αρκεί να το πιστέψουμε.
Υ.Γ.: Υπάρχουν ανά την Ελλάδα αλήτες -και αυτό είναι το λιγότερο που μπορώ να τους χαρακτηρίσω- που κλέβουν πετρέλαιο από τα σχολεία, στερώντας έτσι τη θέρμανση από τα παιδάκια και τους δασκάλους τους. Εσχάτως μάλιστα χτύπησαν στην ενδοχώρα της περιοχής μας. Ας έχουμε όλοι αυτιά-μάτια ανοικτά και ας μην έχουμε ενδοιασμούς να καταγγείλουμε αμέσως ό,τι ύποπτο υποπίπτει στην αντίληψή μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου