1 Ιουν 2012

Ti regalerò una rosa

Το 2007, ο Ιταλός τραγουδοποιός Simone Cristicchi κέρδισε το φεστιβάλ τραγουδιού του San Remo με το τραγούδι "Ti regalerò una rosa" (Θα σου χαρίσω ένα τριαντάφυλλο). Οι στίχοι του τραγουδιού είναι δικοί του και τους εμπνεύστηκε από την εμπειρία του ως εθελοντής σε ψυχιατρικές κλινικές της Ρώμης αλλά και, όπως ο ίδιος λέει, από γράμματα ασθενών που έτυχε να διαβάσει. Πρόκειται για την ιστορία του Αντόνιο, ενός ασθενή νοσηλευόμενου για πολλά χρόνια στο ψυχιατρείο. Προσπάθησα να μεταφράσω το κείμενο όσο καλύτερα γινόταν:

 
Θα σου χαρίσω ένα τριαντάφυλλο

Θα σου χαρίσω ένα τριαντάφυλλο,
ένα κόκκινο τριαντάφυλλο για να χρωματίσεις ό,τι θέλεις.
Ένα τριαντάφυλλο για παρηγοριά σε κάθε σου δάκρυ.
Ένα τριαντάφυλλο για να σ’ αγαπώ.
Θα σου χαρίσω ένα τριαντάφυλλο,
ένα τριαντάφυλλο λευκό σαν να ήσουν η γυναίκα μου.
Ένα τριαντάφυλλο λευκό για να σου χρησιμεύσει να ξεχάσεις
κάθε μικρή οδύνη.

Το όνομά μου είναι Αντόνιο και είμαι φρενοβλαβής.
Γεννήθηκα το ’54 και ζω εδώ από παιδί.
Πίστευα πως μιλούσα με το διάβολο,
γι’ αυτό με έχουν κλείσει εδώ και 40 χρόνια στην κλινική.
Σου γράφω αυτό το γράμμα επειδή δεν μπορώ να μιλήσω.
Συγχώρεσε τα παιδικά μου γράμματα
-εκπλήσσομαι που ακόμη μπορώ να νιώσω ένα συναίσθημα-
αλλά φταίει το χέρι μου που δεν σταματά να τρέμει.

Είμαι σαν ένα πιάνο που ‘χει ένα πλήκτρο σπασμένο,
η φάλτσα συγχορδία μιας ορχήστρας μεθυσμένων.
Η μέρα με τη νύχτα μοιάζουν το ίδιο
στο λιγοστό φως που διαπερνά το θαμπό τζάμι
και θυμώνω επειδή ακόμη φοβάμαι.
Για τους άλλους πάντα ήμασταν σκουπίδια,
μυρωδιά από κάτουρο και πριονίδια.
Είναι της ψυχής αυτή η αρρώστια και δεν υπάρχει θεραπεία.

Θα σου χαρίσω ένα τριαντάφυλλο,
ένα κόκκινο τριαντάφυλλο για να χρωματίσεις ό,τι θέλεις.
Ένα τριαντάφυλλο για παρηγοριά σε κάθε σου δάκρυ.
Ένα τριαντάφυλλο για να σ’ αγαπώ.
Θα σου χαρίσω ένα τριαντάφυλλο,
ένα τριαντάφυλλο λευκό σαν να ήσουν η γυναίκα μου.
Ένα τριαντάφυλλο λευκό για να σου χρησιμεύσει να ξεχάσεις
κάθε μικρή οδύνη.

Οι ψυχασθενείς είναι ερωτηματικά χωρίς προτάσεις,
χιλιάδες διαστημόπλοια που δε θα γυρίσουν σπίτι,
χιονάνθρωποι που αφέθηκαν στο ήλιο να στεγνώσουν.
Οι ψυχασθενείς είναι απόστολοι ενός θεού που δεν τους θέλει.
Φτιάχνω χιόνι μόνος μου από πολυστυρένιο,
η αρρώστια μου είναι ότι αφέθηκα μόνος.
Τώρα πάρτε ένα τηλεσκόπιο… μετρήστε τις αποστάσεις...
και κοιτάξτε ανάμεσα σε μένα και σε σας… ποιος είναι πιο επικίνδυνος;

Αγαπήσαμε ο ένας τον άλλο κρυφά σε ένα κιόσκι,
στριμωγμένοι σε μια γωνιά που θα ήταν μόνο δική μας.
Θυμάμαι τις λίγες στιγμές που νιώσαμε ζωντανοί.
Όχι σαν τις ιατρικές καρτέλες που στριμώχνονται στα αρχεία.
Από όλες μου τις αναμνήσεις, εσύ θα σβήσεις τελευταία.
Ήσουν σαν ένας άγγελος δεμένος σε ένα θερμοσίφωνα.
Πέρα από όλα όμως ακόμη σε περιμένω,
κι όταν κλείνω τα μάτια μου νιώθω τα χέρια σου να με χαϊδεύουν.

Θα σου χαρίσω ένα τριαντάφυλλο,
ένα κόκκινο τριαντάφυλλο για να χρωματίσεις ό,τι θέλεις.
Ένα τριαντάφυλλο για παρηγοριά σε κάθε σου δάκρυ.
Ένα τριαντάφυλλο για να σ’ αγαπώ.
Θα σου χαρίσω ένα τριαντάφυλλο,
ένα τριαντάφυλλο λευκό σαν να ήσουν η γυναίκα μου.
Ένα τριαντάφυλλο λευκό για να σου χρησιμεύσει να ξεχάσεις
κάθε μικρή οδύνη.

Με λένε Αντόνιο και στέκομαι στη στέγη.
Αγαπητή Μαργαρίτα, σε περιμένω εδώ και 20 χρόνια.
Τρελαινόμαστε όταν κανείς δε μας καταλαβαίνει
κι όταν ο καλύτερος σου φίλος σε προδίδει.
Σου αφήνω αυτό το γράμμα, πρέπει να φύγω.
Συγχώρεσε τα παιδικά μου γράμματα.
Εκπλήσσεσαι που ακόμα εκφράζω ό,τι νιώθω;
Λοιπόν, έκπληξη και πάλι! Γιατί ο Αντόνιο μπορεί να πετάξει…



Ti regalerò una rosa

Ti regalerò una rosa
Una rosa rossa per dipingere ogni cosa
Una rosa per ogni tua lacrima da consolare
E una rosa per poterti amare
Ti regalerò una rosa
Una rosa bianca come fossi la mia sposa
Una rosa bianca che ti serva per dimenticare
Ogni piccolo dolore

Mi chiamo Antonio e sono matto
Sono nato nel ’54 e vivo qui da quando ero bambino
Credevo di parlare col demonio
Così mi hanno chiuso quarant’anni dentro a un manicomio
Ti scrivo questa lettera perché non so parlare
Perdona la calligrafia da prima elementare
E mi stupisco se provo ancora un’emozione
Ma la colpa è della mano che non smette di tremare

Io sono come un pianoforte con un tasto rotto
L’accordo dissonante di un’orchestra di ubriachi
E giorno e notte si assomigliano
Nella poca luce che trafigge i vetri opachi
Me la faccio ancora sotto perché ho paura
Per la società dei sani siamo sempre stati spazzatura
Puzza di piscio e segatura
Questa è malattia mentale e non esiste cura

Ti regalerò una rosa
Una rosa rossa per dipingere ogni cosa
Una rosa per ogni tua lacrima da consolare
E una rosa per poterti amare
Ti regalerò una rosa
Una rosa bianca come fossi la mia sposa
Una rosa bianca che ti serva per dimenticare
Ogni piccolo dolore

I matti sono punti di domanda senza frase
Migliaia di astronavi che non tornano alla base
Sono dei pupazzi stesi ad asciugare al sole
I matti sono apostoli di un Dio che non li vuole
Mi fabbrico la neve col polistirolo
La mia patologia è che son rimasto solo
Ora prendete un telescopio… misurate le distanze
E guardate tra me e voi… chi è più pericoloso?

Dentro ai padiglioni ci amavamo di nascosto
Ritagliando un angolo che fosse solo il nostro
Ricordo i pochi istanti in cui ci sentivamo vivi
Non come le cartelle cliniche stipate negli archivi
Dei miei ricordi sarai l’ultimo a sfumare
Eri come un angelo legato ad un termosifone
Nonostante tutto io ti aspetto ancora
E se chiudo gli occhi sento la tua mano che mi sfiora

Ti regalerò una rosa
Una rosa rossa per dipingere ogni cosa
Una rosa per ogni tua lacrima da consolare
E una rosa per poterti amare
Ti regalerò una rosa
Una rosa bianca come fossi la mia sposa
Una rosa bianca che ti serva per dimenticare
Ogni piccolo dolore

Mi chiamo Antonio e sto sul tetto
Cara Margherita son vent’anni che ti aspetto
I matti siamo noi quando nessuno ci capisce
Quando pure il tuo migliore amico ti tradisce
Ti lascio questa lettera, adesso devo andare
Perdona la calligrafia da prima elementare
E ti stupisci che io provi ancora un’emozione?
Sorprenditi di nuovo perché Antonio sa volare



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου