Από τις αρχές του 18ου αιώνα, όταν το καπιταλιστικό σύστημα εξαπλωνόταν με γεωμετρική πρόοδο στη Δύση και ο πλούτος άρχισε να συσσωρεύεται από τις δύο πλευρές του Ατλαντικού στα εθνικά κράτη, ήταν βέβαιο ότι αργά ή γρήγορα θα έβρισκε αδιέξοδο και θα έπρεπε να εκτονωθεί. Ο 20ος αιώνας μας έδωσε δύο μεγάλους πολέμους που στην ουσία είχαν να κάνουν με «ζωτικό χώρο»: μια θέση για τη Γερμανία στις αποικίες, μια θέση στα πετρέλαια της Ανατολής, νέες πλουτοπαραγωγικές πηγές και νέες αγορές. Έδωσε ακόμη πολέμους, βομβαρδισμούς, τεχνητές κρίσεις και τρομολαγνεία, ψευδή δίπολα και διλήμματα, ρατσισμό και ξενοφοβία, απώλεια του αισθήματος της ασφάλειας αλλά τίποτα από όλα αυτά δεν μπορεί να συγκριθεί με την πλήρη αποχαύνωση του Δυτικού Ανθρώπου που επήλθε με την εξάρτησή του από τα θεάματα. «Όταν θες να μην σε ενοχλεί το παιδί, δώσε του κάτι να παίζει», μια πρακτική βγαλμένη όχι από μυστικά κογκρέσα αλλά από τη σοφία των γιαγιάδων μας. Οι συμφορές αυτές δημιουργήθηκαν μόνο και μόνο για να πλουτίζουν ορισμένοι που όπλιζαν και τα δύο χέρια ταυτόχρονα και ύστερα φρόντιζαν επιμελώς τις πληγές.
Κάπως έτσι ο πλούτος έπαψε να ανήκει στα εθνικά κράτη και χωρίς να το καταλάβουμε συγκεντρώθηκε στα χέρια των πολυεθνικών που παρήγαγαν καταναλωτικά προϊόντα κάθε είδους, ήλεγχαν τη διαφήμιση, συντόνιζαν την προώθηση και δημιουργούσαν γυάλινα είδωλα για τη νεολαία. Ήταν παραπάνω από προφανές ότι και σε αυτή την περίπτωση το σύστημα θα εξωθούνταν κάποτε στα δικά του όρια: στέρευαν οι αγορές και εξαντλούνταν το κοινό. Τι πιο λογικό λοιπόν από το να δημιουργηθούν νέες, φρέσκες και διψασμένες; Και –ω, του θαύματος!- κατέρρευσε το ανατολικό μπλοκ και ο υπαρκτός σοσιαλισμός μας άφησε χρόνους. Βόμβες στο Ιράκ και τη Γιουγκοσλαβία, αφύπνιση των εθνικισμών, κατακερματισμός των Βαλκανίων, διαίρει και βασίλευε. Ο παγκόσμιος πλούτος ανήκει πλέον στο 1% του παγκόσμιου πληθυσμού, ουσιαστικά σε μερικές οικογένειες και τους διαχειριστές τους. Και η ενέργεια, αυτή η τεράστια αγορά, είναι πολύ κερδοφόρα για να αφεθεί στους λαούς να την ελέγξουν και να την απολαύσουν.
Αυτός είναι ο στόχος σήμερα: το περισσότερο κέρδος, η διασφάλιση του μέλλοντος. Το πειραματόζωό τους λέγεται «Ελλάδα», η χώρα των πετρελαίων του Αιγαίου και του Ιονίου, η Ελλάδα που, αν έβγαζε αυτά τα αγαθά από το υπέδαφος, όχι μόνο θα αποπλήρωνε το χρέος της αλλά θα μπορούσαν οι Έλληνες πολίτες να ζουν χωρίς φόρους και να απολαμβάνουν ένα μοντέρνο κοινωνικό κράτος. Η ταμπακιέρα των μνημονίων, των μεσοπρόθεσμων, των χαρατσιών και των κουρεμάτων κρύβει στο εσωτερικό της το στόχο της συνεκμετάλλευσης των πόρων μας: θέλουν να μας κάνουν τόσο αδύναμους, τόσο αποκοιμισμένους, τόσο πλαδαρούς και ελλιπείς σε επιλογές, ώστε την κρίσιμη ώρα να παραδώσουμε την πατρίδα αμαχητί. Τα ψευτοδιλήμματα των εκλογών, του φαντάσματος της ακροδεξιάς και της διαιρεμένης Αριστεράς, το μόνο που εξυπηρετούν είναι δυστυχώς να μας κάνουν να βλέπουμε το δέντρο και να χάνουμε το δάσος. Βουλευτές τσάμπα μάγκες, ψηφίζοντας ΟΧΙ με πλάτη την πλειοψηφία των διακοσίων, εξασφάλισαν και την πίτα ολόκληρη και το σκύλο χορτάτο. Νομίζουν ότι η Ιστορία θα διαγράψει τα επικά τους ΝΑΙ υπό τη σκιά της ισχνής πλειοψηφίας και κρύβονται πίσω από αυτονόητα μανιφέστα όψιμης εξέγερσης. Τα μαντρόσκυλα των δελτίων κόπτονται για το κοπάδι και προσπαθούν με φωνές, εκκλήσεις απελπισίας και φοβέρες να το μανταλώσουν καλά κι ας είναι ατάιστο. Ο Έλληνας ζει τη συμπαράσταση των λαών της Ευρώπης που έχουν πάρει για τα καλά είδηση τι τους περιμένει και ρίγη συγκίνησης διαπερνούν τη ραχοκοκαλιά του. Έπειτα, ζει την επανάσταση κάνοντας ζάπινγκ. Οι πετρελαιοφάγοι καταφθάνουν κι εμείς κυλάμε το πιθάρι του Διογένη*. Ο Παπαδήμος και η Αθηναϊκη Συμμαχία θα μας σώσουν όλους, έναν προς έναν.
*Όταν επέκειτο επίθεση των Μακεδόνων στην Κόρινθο, οι Κορίνθιοι που δεν πίστευαν ότι οι σάρισες θα βρίσκονταν τόσο γρήγορα μπροστά στα τείχη τους, προσπαθούσαν βεβιασμένα να επισκευάσουν τις οχυρώσεις τους και να οργανώσουν την άμυνά τους. Ο φιλόσοφος Διογένης όλη εκείνη την ώρα ανεβοκατέβαζε το πιθάρι του στην ακρόπολη. Όταν κάποιος τον ρώτησε γιατί το έκανε αυτό, ο Διογένης απάντησε: "Αφού όλοι με θεωρούν ανίκανο να βοηθήσω και δε μου ζητούν τίποτα, ανεβοκατεβάζω κι εγώ το πιθάρι μου για να φαίνεται ότι κάνω κι εγώ κάτι".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου