14 Νοε 2011

Παρέα με μπάτσους

Όταν ο αστυνόμος Κώστας Χαρίτος μπήκε στο σπίτι μου, ομολογώ πως περίμενα κάτι διαφορετικό από αυτό που αντίκρισα. Η εικόνα του μεσόκοπου άντρα με το κουστούμι και τη γραβάτα που θύμιζε περισσότερο καθηγητή των αρχαίων παρά αστυνόμο των Ανθρωποκτονιών, απείχε πολύ από το στερεότυπο που οι περισσότεροι διατηρούμε για τις «μπατσόφατσες». Αυτός ο τύπος όμως σε κερδίζει αμέσως. Θέλεις γιατί κινείται αποφασιστικά και γρήγορα, θέλεις γιατί σου μιλά πάντα στον ενικό, θέλεις γιατί επιδεικνύει υπέρμετρο αυτοσαρκασμό και γοητευτική αφέλεια, δεν μπορείς να μη συμπαθήσεις τον αστυνόμο Κώστα Χαρίτο. Ένας άνθρωπος σαν όλους τους άλλους δηλαδή. Μεταφέρει στο σπίτι του τα άγχη της δουλειάς, μαλώνει με τη γυναίκα του, ανησυχεί για την επαγγελματική αποκατάσταση της κόρης του, μετράει τα χρήματα φράγκο-φράγκο για να τα βγάλει πέρα και στο τέλος "εισπράττει τα εύσημα": παραμένει επί χρόνια αστυνόμος δίχως προαγωγή. Δεν είμαι βέβαια και πολύ σίγουρος αν ο Χαρίτος τη θέλει την προαγωγή αλλά από αυτό που μου έδωσε να καταλάβω δεν πρέπει να ενθουσιάζεται και πολύ από την προοπτική να κάθεται πίσω από ένα γραφείο και να ασχολείται με τη χαρτούρα. Τον Κώστα Χαρίτο τον πρωτογνώρισα σ’ εκείνη την υπόθεση με τις δολοφονίες του ζευγαριού των Αλβανών και της δημοσιογράφου. Έπειτα μου διηγήθηκε πώς έφτασε στο δολοφόνο ενός μαφιόζου μεγαλονονού της νύχτας –και πώς αυτή του η περιπέτεια έγινε τηλεοπτική σειρά (μάλιστα!). Σχεδόν ταυτόχρονα, ο Χαρίτος έμπλεξε με μια πολύ περίεργη υπόθεση: πασίγνωστοι επιχειρηματίες και πολιτικοί αυτοκτονούσαν μπροστά στον τηλεοπτικό φακό. Η προσωπική του προβολή τον έφερε στο μάτι του κυκλώνα: η μονάκριβη κόρη του, λίγο μετά την ορκωμοσία της, αιχμαλωτίζεται από πειρατές στην Κρήτη. Λίγο αργότερα, και ενώ ο Χαρίτος προσπαθεί να ξεφύγει λίγο από την πραγματικότητα της Αθήνας, μπλέκεται τυχαία σε μια πολύ περίεργη περίπτωση εκδίκησης στην Κωνσταντινούπολη. Εσχάτως, έλυσε την υπόθεση της δολοφονίας των τραπεζικών στην Αθήνα της κρίσης. Και τώρα μου διηγείται πώς προσπαθεί να συλλάβει τον «εθνικό φοροεισπράκτορα» έναν δολοφόνο-συμβολιστή που σκοτώνει μεγαλοφοροφυγάδες.
Ο Μηνάς Χατζησάββας ως Αστυνόμος Χαρίτος στην τηλεοπτική σειρά "Άμυνα Ζώνης"

Ο έτερος της συντροφιάς των αστυνόμων, ο Σικελός Σαλβατόρε Μονταλμπάνο, απέχει ακόμη και από το στερεότυπο του οικογενειάρχη. Αρραβωνιασμένος αιωνίως με τη Λίβια, ο ίδιος μένει και εργάζεται στη Βιγκάτα της Σικελίας και αυτή στο Μποκαντάσσε της Τζένοβα, γεγονός που καθιστά τη σχέση τους ομολογουμένως δύσκολη. Για έναν άνθρωπο που σχεδόν σε κάθε υπόθεση ανθρωποκτονίας συναντά μια ωραία γυναίκα, οι πειρασμοί είναι πολλοί: ο Μονταλμπάνο δεν ενδίδει όμως. Προσπαθεί (λέμε…) να παραμείνει πιστός. Ο ίδιος, σε ευθεία σύνδεση με το ελληνικό alter ego του, τον Χαρίτο, απεχθάνεται την προαγωγή: σιχαίνεται τα γραφεία και τη χαρτούρα, προτιμώντας τη δράση και τις προστριβές με τους ανωτέρους του. Καλοφαγάς και με ιδιαίτερη αδυναμία στα θαλασσινά, μανιώδης κολυμβητής και εκνευριστικός οδηγός, ο Σάλβο Μονταλμπάνο καθοδηγείται περισσότερο από το ταμπεραμέντο του παρά από τη λογική, Τι σόι Ιταλός θα ήταν άλλωστε;  Η παρέα μου με τον Μονταλμπάνο ξεκίνησε το καλοκαίρι που μας πέρασε σε κάποιο καφέ της Ρόδου. Η πρώτη υπόθεση που μου διηγήθηκε είχε να κάνει με την ανακάλυψη ενός πτώματος σε κάποιο κρυφό υπόγειο εξοχικού σπιτιού. Ως Ιταλός, και επομένως ως απόγονος του Καίσαρα, μιλάει για τον εαυτό του σε τρίτο ενικό. Δεν το εξέλαβα ποτέ ως ψώνιο, ίσα-ίσα που ήθελε να αποφύγει την περιαυτολογία. Μέχρι τη στιγμή που γράφω αυτές τις γραμμές, ο αστυνόμος Σάλβο έχει επιλύσει πάνω από 15 υποθέσεις: καθεμιά από αυτές περιέχει και έναν προσωπικό προβληματισμό που περιστρέφεται γύρω από τη βιοφιλοσοφία του αστυνόμου, την αριστερή του ιδεολογία και την πολυπλοκότητα των ανθρωπίνων σχέσεων.
Ο Λούκα Τζινγκαρέτι ως Αστυνόμος Μονταλμπάνο στην ομώνυμη ιταλική σειρά
Όπως έχετε ήδη καταλάβει, ο αστυνόμος Χαρίτος και ο αστυνόμος Μονταλμπάνο είναι δύο χάρτινοι ήρωες με παράλληλη πορεία. Ξεπήδησαν από τις καλογραμμένες σελίδες του δικού μας Πέτρου Μάρκαρη και του Σικελού Αντρέα Καμιλλέρι, οι οποίοι θα μοιραστούν για φέτος το Βραβείο Αστυνομικής Λογοτεχνίας Ρέημοντ Τσάντλερ, σε μια βράβευση που θα λάβει χώρα στις 8 Δεκέμβρη στην Ιταλία. Οι δύο συγγραφείς είναι φίλοι και μοιράζονται τους ίδιους προβληματισμούς για την κρίση των αξιών και της οικονομίας. Συγκαταλέγονται μάλιστα σύμφωνα με τον “Observer” στους δέκα καλύτερους συγγραφείς αστυνομικών ιστοριών (οι άλλοι οκτώ είναι: Μανουέλ Μονταλμπάν, Ζαν-Κλον Ιζό, Άρναλντουρ Ιντρίντασον, Τίμοθι Γουίλιαμς, Φρεντ Βάργκας, Χένινγκ Μάνκελ, Ματς Σιόβαλ και Περ Βάλο). Οι ήρωές τους, απλοί και προσιτοί, έχουν ανανεώσει την αστυνομική λογοτεχνία που έχει ήδη επιδείξει και πολλούς άλλους σπουδαίους "συναδέλφους": από τον "σκαπανέα" Σέρλοκ Χολμς του Κόναν Ντόιλ και τους Ηρακλή Πουαρώ και Μις Μαρπλ της Αγκάθα Κρίστι μέχρι τον πιο «γήινο» Μαιγκρέ του Ζορζ Σιμενόν, ο Χαρίτος και ο Μονταλμπάνο μπερδεύονται σε υποθέσεις που προκαλούν συνειδησιακά διλήμματα: ενώ διαβάζω τις περιπέτειές τους, δεν θα ήθελα με τίποτα να βρίσκομαι στη θέση τους. 
Αντρέα Καμιλλέρι - Πέτρος Μάρκαρης



Τα βιβλία του Πέτρου Μάρκαρη: http://www.greekbooks.gr/markaris-petros.person
Τα βιβλία του Αντρέα Καμιλλέρι: http://www.ianos.gr/index.asp?park=aw&key=0065326&au=a
Συνέντευξη Μάρκαρη: http://www.tovima.gr/books-ideas/article/?aid=428767

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου