Το παραπάνω έργο του Joseph Kosuth που ονομάζεται "One and three chairs" έτυχε να το ανακαλύψω πρόσφατα και ομολογώ ότι τίποτα δεν θα μπορούσε να είναι τόσο επίκαιρο όσο αυτό. Αν και το ίδιο απευθύνεται τόσο στη φαντασία όσο και στη λογική, στη "συνομοσπονδία οικοπέδων" (πού 'γραφε ο αείμνηστος Ραφαηλίδης) που ονομάζουμε Ελλάδα, λογική και φαντασία έκαναν πιτζάμα-πάρτυ: οι πολιτικοί μας ντύθηκαν πρόχειρα και πήγαν να περάσουν την ώρα τους στο Κοινοβούλιο λέγοντας ανέκδοτα και αναπολώντας εκείνες τις εποχές που το γιαούρτι και το αβγουλάκι ήταν συστατικά κέικ και όχι όπλα λαϊκής αγανάκτησης. Γύρω στις 12 το βράδυ τα ανέκδοτα έγιναν πιο πιπεράτα: οι "ψυχές του πάρτυ" έδωσαν ρέστα και το όλο σκηνικό τέλειωσε όπως όλοι περίμεναν. Με μπουκάλα.
Αυτός που έμεινε μπουκάλα ήταν κατά πολλούς αυτός που επιθυμούσε περισσότερο την καρέκλα. Γιατί κάποιος άλλος, που δεν την επιθυμεί άλλο, δε λέει να σηκωθεί με τίποτα. Και επειδή κάποιος τρίτος προσπαθεί να πείσει τον ένα να σηκωθεί και τον άλλο να μην κάτσει ακόμη, αλλά στο βάθος πριονίζει και τα πόδια της καρέκλας. Και υπάρχουν και κάποιοι, τέλος, που λένε "όχι στην καρέκλα" επειδή τα ποδάρια της είναι ψηλά και οι ίδιοι κοντοπίθαροι.
Όποιος κατάλαβε, κατάλαβε. Και όποιος περίμενε σοβαρό κείμενο, ας σοβαρευτεί ο ίδιος πρώτα. Οι καιροί είναι κρίσιμοι κι εμείς εδώ παίζουμε τις μουσικές καρέκλες. Εγώ, που μιλώ πάντα ξεκάθαρα και ποτέ με γρίφους, έχω μόνο μία ερώτηση για τους καρεκλοθήρες: τα λεφτά μου θα τα πάρω πίσω;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου