1 Νοε 2011

Οι χαμένες ευκαιρίες (και μια νέα).

Το 2009 το Πα.Σο.Κ. εκλέχτηκε πανηγυρικά να κυβερνήσει τη χώρα με συντριπτική πλειοψηφία. Το 10% της διαφοράς από τη δεύτερη Νέα Δημοκρατία, μιας "σεμνής και ταπεινής"  κυβέρνησης "επανίδρυσης" που γρήγορα έγινε έρμαιο των σκανδάλων της και της παραφιλολογίας των μίντια, του έδινε τον αέρα που χρειαζόταν να προχωρήσει σε διαρθρωτικές αλλαγές που θα άλλαζαν την εικόνα του κράτους. Στη δεδομένη στιγμή, ακόμη κι αν ο Γιώργος Παπανδρέου ζητούσε ελάχιστες θυσίες από το λαό, αυτός θα ανταποκρινόταν έχοντας συναίσθηση της κατάστασης και δεδομένη ομοψυχία. Αντί της ειλικρινούς στάσης όμως, το Πα.Σο.Κ. προτίμησε τη δίοδο του Δ.Ν.Τ. και της οικονομικής επιτήρησης: εδώ οι απόψεις διίστανται. Κάποιοι υποστηρίζουν ότι η χώρα βρέθηκε προ τετελεσμένου γεγονότος, με την κυβέρνηση να έχει προσυμφωνήσει το δανεισμό. Άλλοι πιστεύουν ότι η χώρα ήταν απλά ανήμπορη να αντιδράσει και ότι αργά ή γρήγορα θα βρισκόταν στα πλοκάμια του Δ.Ν.Τ. με επαχθέστερους ακόμη όρους δανεισμού. Προσωπικά θεωρώ ότι η υπαγωγή μας στο μηχανισμό στήριξης έγινε αβίαστα: χωρίς να εξεταστούν άλλες λύσεις και χωρίς να υπάρξει ευρύτερος σχεδιασμός, η κυβέρνηση πειραματίστηκε με τις τύχες της Ελλάδας και το πείραμα απέτυχε. Έλαβε το δάνειο, δεσμεύτηκε με συγκεκριμένα μέτρα για την αποπληρωμή αλλά δεν ενήργησε κατάλληλα ώστε αυτά να εφαρμοστούν νωρίς και να γλιτώσει ο λαός από τα βαριά και πρωτοφανούς αγριότητας αντιλαϊκά μέτρα. Άμεση συνέπεια είναι να παραδοθεί αμαχητί στην Τρόικα και το διεθνή έλεγχο, να θέσει την ακεραιότητα της χώρας σε κίνδυνο και να βυθίσει χιλιάδες νοικοκυριά στην αβεβαιότητα της επόμενης μέρας.
Τα κόμματα της αντιπολίτευσης, με προεξάρχουσα τη Νέα Δημοκρατία, ονειρεύονται πλέον την εξουσία - ή μερίδιο σ' αυτήν. Ο διαφαινόμενος -και μάλλον αναπόφευκτος- καταποντισμός του Πα.Σο.Κ. θα φέρει στην κυβέρνηση ένα συνασπισμό κομμάτων, με προεξάρχουσα τη Νέα Δημοκρατία. Το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης προσπαθεί να πείσει το λαό ότι είναι άλλο κόμμα από αυτό του Καραμανλή και ότι η επανεκκίνηση της Λαϊκής Δεξιάς έχει δυναμισμό και φρεσκάδα. Ακόμη κι αν αυτό ίσχυε, η Νέα Δημοκρατία βρίσκεται σε λάθος τάιμινγκ: οι Έλληνες μάλλον βλέπουν στο πρόσωπο του Σαμαρά έναν γαλάζιο Παπανδρέου, η πολιτική του κόμματος δεν έχει αποσαφηνιστεί πλήρως και ο λαός δύσκολα θα πειστεί ότι η ζωή του θα αλλάξει προς το καλύτερο.
Από τα κόμματα της ελάσσονος αντιπολίτευσης, θα σταθώ περισσότερο στη νέα χαμένη ευκαιρία της Αριστεράς: διαιρεμένη σε χίλια κομμάτια, με διαφορές που στα μάτια του απλού πολίτη φαίνονται ανούσιες, δείχνει περισσότερο από ποτέ ανίκανη να εμπνεύσει: θα καρπωθεί κάποια ψήφο διαμαρτυρίας και θα εκφράσει μέρος της αγανάκτησης αλλά μέχρι εκεί. Οι αντιδράσεις του κόσμου στις πλατείες, τα κινήματα που σταδιακά ξεφυτρώνουν ακέφαλα-ανοργάνωτα αλλά ειλικρινή και αυθόρμητα, προσπαθούν να γίνουν αντικείμενο προσεταιρισμού από εκείνες τις κομματικές δυνάμεις που πιστεύουν ότι μπορούν να εκφράσουν τη λαϊκή οργή. Ξεχνούν όμως ότι αποτελούν κι αυτά μέρος του πολιτικού συστήματος: το ότι ο κόσμος τους γυρνάει την πλάτη μάλλον δεν είναι τυχαίο. Όπως δείχνει να γυρνάει την πλάτη και στα άλλα δύο κόμματα, αυτά της ελάσσονος αντιπολίτευσης που έχουν δεξιό προσανατολισμό. Και στη δική τους περίπτωση καλό είναι ο λαός να μη ξεχνά ούτε το παρελθόν τους, ούτε το ιδεολογικό τους πλαίσιο.
Το θέμα του δημοψηφίσματος που εξαγγέλθηκε από τον πρωθυπουργό το βράδυ της Τετάρτης 31 Οκτώβρη πιθανόν να μας οδηγήσει σε μια νέα εκλογική μάχη. Απορίας άξιον είναι γιατί δεν ζητήθηκε η γνώμη του λαού για την είσοδο της χώρας στο Δ.Ν.Τ. και ζητείται τώρα που πιθανολογείται η έξοδος από το ευρώ και μια πιθανή αλυσιδωτή ευρωδιάλυση. Ενδιαφέρον θα έχει επίσης η στάση των βουλευτών του Πα.Σο.Κ. στην ψήφο εμπιστοσύνης της Παρασκευής 4 Νοέμβρη: θα στηρίξουν την κυβέρνηση, το αμφιβόλου αποτελέσματος δημοψήφισμα και τις εκλογές σε βάθος χρόνου ή θα ανατρέψουν το σκηνικό οδηγώντας εδώ και τώρα τη χώρα στις κάλπες; Το δίλημμα αυτό είναι στρεβλό: η χώρα έτσι κι αλλιώς θα πάει σε εκλογές. Στο κρίσιμο αυτό σημείο, η ανεπάρκεια των πολιτικών αρχηγών δείχνει περισσότερο από έκδηλη: οι τρεις συναντήσεις τους με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας θα μπορούσαν να αποφέρουν την πολυπόθητη σύμπνοια: με ομαδική δουλειά κάποιοι θα έμπαιναν επιτέλους φυλακή, οι δημευμένες περιουσίες τους θα ελάφρυναν το βάρος από την πλάτη του πολίτη, το κράτος θα μπορούσε να οργανωθεί σε μη κομματική βάση και οι γνώσεις όλων να αξιοποιούνταν για το καλό της πατρίδας. Αντί γι' αυτό, οι περισσότεροι προτίμησαν να μείνουν στο απυρόβλητο παρά στην Ιστορία.
Αν και ακόμη δεν είναι αργά για ομοψυχία, μια τέτοια πιθανότητα δείχνει να απομακρύνεται. Η κυβέρνηση θα πέσει και αργά ή γρήγορα θα κληθούμε ξανά στις κάλπες αντιμέτωποι με τα θηρία. Και είναι αυτή η ευκαιρία, η πρώτη τέτοιου είδους και συγκυριακά μοναδική, να στείλουμε πολλούς στο σπίτι τους δια παντός: αυτούς που καταχράστηκαν δημόσιο χρήμα, αυτούς που έπαιξαν με τις ελπίδες του λαού, αυτούς που νομίζουν ότι μπορούν να μας κοροϊδέψουν ξανά αλλάζοντας βιτρίνα στο μαγαζί, αυτούς που λαϊκίζουν και δημαγωγούν, αυτούς που θεωρούν ότι μπορούν να καπηλευτούν τη λαϊκή αντίδραση. Είναι μοναδική ευκαιρία να αναδείξουμε νέες πολιτικές δυνάμεις και νέα πρόσωπα που θα εμπνέονται από ηθικές αξίες και φιλοπατρία. Η συνεργασία τέτοιων ανθρώπων, τελικά, ακόμη κι  αν αυτοί προέρχονται από διαφορετικούς πολιτικούς χώρους, θα είναι αναπόφευκτη, δεδομένης και της εξόδου από το λήθαργο της πνευματικής ηγεσίας του τόπου. Η απόφαση μπροστά στην κάλπη είναι τόσο σημαντική πλέον που δεν υπάρχει η παραμικρή πολυτέλεια για σπατάλες.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου