Απόδραση από την Έλβα

"(...) 7 Μαρτίου 1815, ώρα 6 το πρωί. Ο "αμαξηλάτης της Ευρώπης" πρίγκιπας Κλέμενς φον Μέτερνιχ κοιμόταν βαθιά όπως το συνήθιζε. Είχε ξενυχτήσει ως τις τρεις συζητώντας σπίτι του με τους εκπροσώπους των Πέντε Μεγάλων, κι είχε δώσει εντολή στον καμαριέρη του να μην το ξυπνήσει σε καμία περίπτωση, ακόμα κι αν έρχονταν ταχυδρόμοι αργά τη νύχτα. Μια σιλουέτα γλίστρησε στο δωμάτιο, έσκυψε πάνω από το κρεβάτι όπου αναπαυόταν ο εγκέφαλος της Ευρώπης και τον ταρακούνησε. Με τα πολλά, ο Μέτερνιχ ξύπνησε κακόκεφος. Ο καμαριέρης λυπόταν που αναγκάστηκε να παρακούσει, όμως ο ταχυδρόμος επέμενε να ξυπνήσουν τον Εξοχότατο, γιατί ήταν, όπως είπε πολύ επείγον. Με τα μάτια βαριά ακόμη από τον ύπνο, ο Μέτερνιχ πήρε το φάκελο, διάβασε με δυσκολία στο φως του κεριού που φρόντισε να του φέρει ο καμαριέρης: Κατεπείγον. Από το αυτοκρατορικό και βασιλικό προξενείο της Γένουας. 

(...) Είχε πια ξημερώσει, κι αυτό που διάβασε τον ξύπνησε εντελώς: Ο Άγγλος επίτροπος Κάμπελ, που επόπτευε τη νήσο Έλβα, κατέβηκε στο λιμάνι για να ρωτήσει αν είδε κανείς το Ναπολέοντα στη Γένουα μετά την εξαφάνισή του από το νησί. Η απάντηση ήταν αρνητική, κι η φρεγάτα του ξανανοίχτηκε στο πέλαγος χωρίς χρονοτριβή.

Το θηρίο βγήκε από τη φωλιά του και, παρ' ότι τη φύλαγε το καλύτερο ναυτικό του στόλου, όπως το 1700, όταν οι Άγγλοι τον είχαν, υποτίθεται αποκλείσει στην Αίγυπτο. Θα 'λεγες πως το έκανε επίτηδες!

San Martino, Isola d' Elba: Villa Napoleonica

(...) Η είδηση προκάλεσε πανικό στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες. "Όλοι στο Βερολίνο είναι ανάστατοι", σημειώνει η πριγκίπισσα Μαρία-Λουίζα της Πρωσίας. "Στις 13 πληροφορηθήκαμε ότι ο Ναπολέων διέφυγε από τη νήσο Έλβα, κι απόψε μαθαίνουμε ότι επιτέθηκε κατά της Αντίπολης με 8.000 άντρες. Τρέμω μήπως χρειαστεί και πάλι να επικαλεστούμε το έλεος του Θεού". 

(...) Από τις Βρυξέλλες, ο ταγματάρχης Χάμιλτον, γράφει σ' ένα φίλο του: 

"18 Μαρτίου: η είσοδος του Βοναπάρτη στην πρωτεύουσα είναι ζήτημα ημερών. Ο στρατός του αυξάνει ώρα με την ώρα, και γρήγορος σαν σύνταγμα βαδίζει προς τη Λιόν υπό την ηγεσία του παλιού αρχηγού του".(...)

"27 Μαρτίου, βράδυ: Μόνο δύο λόγια: οι χτεσινοβραδινές ειδήσεις από το Παρίσι είναι πολύ κακές. Ο βασιλιάς ετοιμάζεται να εγκαταλείψει την πρωτεύουσα.

>29 Μαρτίου, βράδυ: Σήμερα επιβεβαιώθηκε η είσοδος του Βοναπάρτη στο Παρίσι, όπου σχημάτισε κυβέρνηση. Ο βασιλιάς διέφυγε στη Λίλ. Τα νέα από την Ιταλία είναι εξίσου ανησυχητικά".

Ο Ναπολέων στο Παρίσι! Η Ευρώπη προς στιγμήν αποθαρρύνεται, σχεδόν απελπίζεται. Όλα ξαναρχίζουν. Δύο εκατομμύρια νεκροί, χαμένοι για το τίποτε. Πριν καλά καλά τελιεώσει ο εφιάλτης. το Τέρας της Αποκάλυψης ξαναγεννιέται".

(Απόσπασμα από το βιβλίο του Μισέλ Ντε Γκρες, "Ναπολέων, ο Τρόμος της Ευρώπης", Κάκτος, 1996. Το γαλλικό πρωτότυπο τιτλοφορείται L' Ogre και έχει -όπως και η ελληνική μετάφραση- εξαντληθεί πλήρως και δεν κυκλοφορεί πλέον.)

 Ο Christian Clavier ως Ναπολέων κατά την επιστροφή του από την Έλβα ("Napoleon", 2002, mini-series)

Λίγες χρήσιμες πληροφορίες: Ο στρατός του Ναπολέοντα ηττήθηκε στη σύγχρονη Μάχη των Εθνών (Λειψία, Οκτώβριος 1813) από τον συνασπισμό Ρώσων, Πρώσων, Αυστριακών, Βρετανών και Σουηδών, οι οποίοι προέλασαν σε γαλλικό έδαφος. Ο Ναπολέων αναγκάστηκε σε παραίτηση, αποπειράθηκε να αυτοκτονήσει με δηλητήριο και τελικά εξορίστηκε υπό βρετανική παρακολούθηση στο νησί Έλβα της Τοσκάνης (6 Απριλίου 1814) όπου δημιούργησε μια μικρή Αυλή και έδωσε την εντύπωση ότι θα αποσυρόταν από την πολιτική ζωή. Το 1815 διέφυγε και αποβιβάστηκε στα γαλλικά παράλια όπου έγινε δεκτός με ενθουσιασμό. Μέσα σε λίγες ημέρες, το μικρό απόσπασμα ανδρών με το οποίο είχε ξεκινήσει από την Έλβα μετατράπηκε σε σύνταγμα και ο Βοναπάρτης επέστρεψε θριαμβευτής στο Παρίσι. Τον Ιούνιο του 1815, παρότι ο ίδιος έστησε αριστοτεχνικά τη σκακιέρα, προδόθηκε από τις επιδόσεις των στρατηγών του και ηττήθηκε οριστικά από τους Βρετανούς σ' ένα μκρό βελγικό χωριό ονόματι Βατερλώ. Η εκ νέου εξορία του θα σημάνει και το οριστικό του τέλος στο νησάκι Αγία Ελένη του Ατλαντικού από καρκίνο του στομάχου. Οι ενδείξεις ότι τελικά διέφυγε και από εκεί και ότι έζησε μέχρι κάποια μεγαλύτερη ηλικία στην Αγία Ελένη ή στη Λουιζιάνα των ΗΠΑ ισχυροποιήθηκαν μετά το 2005, όταν ανακαλύφθηκε ότι το DNA των λειψάνων που ετάφησαν στο Παλάτι των Απομάχων δεν ήταν ίδιο με άλλα δείγματα από ρούχα και προσωπικά του αντικείμενα.