Το κίνημα της κατσαρόλας και της πλατείας έχει ομολογουμένως φανατικούς υποστηρικτές. Με κυρίαρχα στοιχεία τον αυθορμητισμό και την αγανάκτηση, οι χιλιάδες των συμπολιτών μας κάθε μέρα εκφράζουν τη δυσαρέσκειά τους με ευρηματικό όσο και επίμονο τρόπο, στρέφοντας σταδιακά την προσοχή όλων πάνω τους: από τελευταίο θέμα των ειδήσεων, όχι μόνο έγιναν κεντρικό αλλά δείχνουν πλέον ότι παγιώνονται ως βασική μορφή αντίδρασης στη συνείδηση του μέσου Έλληνα. Υπάρχουν βεβαίως αρκετοί που τους βλέπουν με σκεπτικισμό. Η βασικότερη συνισταμένη των σκεπτικά διακείμενων είναι ότι οι «Αγανακτισμένοι» δεν έχουν κάποιο συγκεκριμένο στόχο: άλλοι ζητούν εκλογές, άλλοι ζητούν έξοδο από τη μνημόνιο, άλλοι ζητούν συνεννόηση των κομμάτων, άλλοι παραδειγματική τιμωρία των ενόχων και ο κατάλογος βαίνει εις μάκρος.
Είναι αλήθεια ότι η κατάσταση όσον αφορά την πρόθεση των συγκεντρώσεων δείχνει συγκεχυμένη. Οι πολίτες χτυπούν τις κατσαρόλες και μουντζώνουν το Κοινοβούλιο εκφράζοντας τη δυσαρέσκειά τους σε όσα γίνονται χωρίς να έχουν προτείνει κάτι ξεκάθαρο - όπως φαίνεται, όχι για πολύ. Οι Αγανακτισμένοι έχουν ήδη καταρτίσει επιτροπές διαβούλευσης, ο λόγος του καθενός ακούγεται χωρίς γιούχες και καραγκιοζιλίκια, το τρίλεπτο ομιλιών γίνεται σεβαστό και υπάρχουν ακόμη και ομάδες ιατρικής υποστήριξης. Σε αντίθεση με κάποια άλλα συλλαλητήρια παλαιότερων εποχών, δεν υπάρχουν κουκουλοφόροι, ούτε μολότοφ, ούτε ξύλο της αρκούδας από τις δυνάμεις «προστασίας του πολίτη». Κάτι γιαούρτια έπεσαν και σύσσωμη η πολιτική και η τηλεοπτική ομήγυρη έσπευσε να τα καταδικάσει, ωστόσο δεν νομίζω ότι ο μέσος Έλληνας τηλεθεατής στεναχωρήθηκε ιδιαίτερα βλέποντας την «αγελαδίτσα» να προσγειώνεται στο παρμπρίζ του πανάκριβου τζιπ.
Στον τόπο που περπάτησε ο Σωκράτης, ο Πλάτωνας και ο Αριστοτέλης, κάθε Νεοέλληνας είναι φιλόσοφος. Καθένας μας ξέρει και από έναν τρόπο για να βγούμε από την κρίση και στα πλαίσια του καφενειακού κοινοβουλίου της γειτονιάς του αγορεύει με παρρησία προκαλώντας το θυμικό των παρευρισκομένων. Λίγο πριν την ώρα της κάλπης προσκολλάται σε έναν βουλευτή ή πολιτευτή της κακιάς ώρας «γιατί έχει παιδιά να διορίσει». Στις γριές, τους γέρους και τους άβουλους της οικογένειας δίνει σφραγισμένο και σταυρωμένο φακελάκι. Οι ψήφοι πάνε «κατά σόι». Η χώρα επίσης πάει κατά διαόλου.
Πώς θα βγει ο Έλληνας από το τέλμα; Πώς θα αλλάξει το σκηνικό άρδην; Μα φυσικά, όταν ξεκινήσει η αλλαγή από τον ίδιο τον πολίτη. Όταν πάψει να ψηφίζει 30 χρόνια το ίδιο κόμμα, όταν σταματήσει να ενημερώνεται από κομματικά έντυπα, όταν αποφασίσει να συμμετέχει στα κοινά του τόπου του ενεργά, όταν όντας ο ίδιος συνειδητοποιημένος πολίτης επιλέξει αυτόν που θα τον αντιπροσωπεύσει με κριτήριο το καλό της χώρας και όχι το βόλεμα του σογιού. Επίσης, όταν ο Έλληνας πολίτης εκφράσει την αγανάκτησή του και στην κάλπη, όχι μόνο στο δρόμο. Εύσχημα τα δελτία ειδήσεων καπηλεύτηκαν την εκλογική αποχή εκθειάζοντάς την τόσο υποδειγματικά, ώστε πολλοί ήταν αυτοί που απέφυγαν να ψηφίσουν. Ποιο ήταν το αποτέλεσμα; Έδωσαν χώρο στους κομματικούς στρατούς, επέτρεψαν να εκλεγούν άρχοντες από τη μειοψηφία, ενώ οι ίδιοι είχαν καθαρή τη συνείδησή τους και οι τηλεμάνατζερ έτριβαν τα χέρια τους από ευχαρίστηση.
Οι «Αγανακτισμένοι» όμως δεν θα χειραγωγηθούν τόσο εύκολα. Αυτό κίνημα, του οποίου η αρχική ανοργανωσιά αποδεικνύει τον αυθορμητισμό του, μπορεί να πετύχει κάτι. Να αποδείξει ότι οι πολίτες ξυπνούν σιγά-σιγά και κάνουν πέρα την πολύχρωμη σημαιούλα. Κατά τη γνώμη μου, το βασικό αίτημα των «Αγανακτισμένων» πρέπει να είναι: χωρίς καθυστέρηση, αμέσως, να τιμωρηθούν παραδειγματικά όσοι διασπάθισαν το δημόσιο χρήμα και έφεραν τη χώρα σε αυτή τη θέση. Και δεν εννοώ απαραιτήτως τους πολιτικούς. Να κατευναστεί η λαϊκή οργή και να γίνει επανεκκίνηση του πολιτικού συστήματος. Τα υπόλοιπα θα έρθουν μόνα τους, αρκεί η ψήφος να μην πάει και πάλι χαμένη.
Στη γειτονική Ιταλία, στις 12 και 13 Ιουνίου γίνεται δημοψήφισμα για την πυρηνική ενέργεια. Το 1987, έναν χρόνο μετά την τραγωδία του Τσερνομπίλ, οι Ιταλοί ψήφισαν «όχι» στη χρήση της πυρηνικής ενέργειας. Το 2011, μετά τη Φουκουσίμα, ανοικτά υπέρ της πυρηνικής ενέργειας τάσσεται η ακροδεξιά «Λέγκα του Βορρά», επισήμως ουδέτεροι αλλά ανεπισήμως υπέρ είναι ο Μπερλουσκόνι και τα κόμματα της Δεξιάς, ενώ ανοιχτά εναντίον τάσσονται η ευρεία αριστερά, οι οικολόγοι και κάποια κόμματα του μεσαίου χώρου. Η αληθινή είδηση όμως είναι ότι πρόκειται για το πέμπτο δημοψήφισμα μέσα σε εξήντα χρόνια για τους Ιταλούς, οι οποίοι, μέσα σε όλα τα γλαφυρά του πρωθυπουργού τους, μας υπενθυμίζουν ότι στο δημοκρατικό πολίτευμα το λόγο έχει ο λαός. Στην Ελλάδα, τη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας, το μόνο ερώτημα στο οποίο καλείται ο πολίτης να απαντήσει είναι «διάλεξε πώς θέλεις να πεθάνεις».
Είναι αλήθεια ότι η κατάσταση όσον αφορά την πρόθεση των συγκεντρώσεων δείχνει συγκεχυμένη. Οι πολίτες χτυπούν τις κατσαρόλες και μουντζώνουν το Κοινοβούλιο εκφράζοντας τη δυσαρέσκειά τους σε όσα γίνονται χωρίς να έχουν προτείνει κάτι ξεκάθαρο - όπως φαίνεται, όχι για πολύ. Οι Αγανακτισμένοι έχουν ήδη καταρτίσει επιτροπές διαβούλευσης, ο λόγος του καθενός ακούγεται χωρίς γιούχες και καραγκιοζιλίκια, το τρίλεπτο ομιλιών γίνεται σεβαστό και υπάρχουν ακόμη και ομάδες ιατρικής υποστήριξης. Σε αντίθεση με κάποια άλλα συλλαλητήρια παλαιότερων εποχών, δεν υπάρχουν κουκουλοφόροι, ούτε μολότοφ, ούτε ξύλο της αρκούδας από τις δυνάμεις «προστασίας του πολίτη». Κάτι γιαούρτια έπεσαν και σύσσωμη η πολιτική και η τηλεοπτική ομήγυρη έσπευσε να τα καταδικάσει, ωστόσο δεν νομίζω ότι ο μέσος Έλληνας τηλεθεατής στεναχωρήθηκε ιδιαίτερα βλέποντας την «αγελαδίτσα» να προσγειώνεται στο παρμπρίζ του πανάκριβου τζιπ.
Στον τόπο που περπάτησε ο Σωκράτης, ο Πλάτωνας και ο Αριστοτέλης, κάθε Νεοέλληνας είναι φιλόσοφος. Καθένας μας ξέρει και από έναν τρόπο για να βγούμε από την κρίση και στα πλαίσια του καφενειακού κοινοβουλίου της γειτονιάς του αγορεύει με παρρησία προκαλώντας το θυμικό των παρευρισκομένων. Λίγο πριν την ώρα της κάλπης προσκολλάται σε έναν βουλευτή ή πολιτευτή της κακιάς ώρας «γιατί έχει παιδιά να διορίσει». Στις γριές, τους γέρους και τους άβουλους της οικογένειας δίνει σφραγισμένο και σταυρωμένο φακελάκι. Οι ψήφοι πάνε «κατά σόι». Η χώρα επίσης πάει κατά διαόλου.
Πώς θα βγει ο Έλληνας από το τέλμα; Πώς θα αλλάξει το σκηνικό άρδην; Μα φυσικά, όταν ξεκινήσει η αλλαγή από τον ίδιο τον πολίτη. Όταν πάψει να ψηφίζει 30 χρόνια το ίδιο κόμμα, όταν σταματήσει να ενημερώνεται από κομματικά έντυπα, όταν αποφασίσει να συμμετέχει στα κοινά του τόπου του ενεργά, όταν όντας ο ίδιος συνειδητοποιημένος πολίτης επιλέξει αυτόν που θα τον αντιπροσωπεύσει με κριτήριο το καλό της χώρας και όχι το βόλεμα του σογιού. Επίσης, όταν ο Έλληνας πολίτης εκφράσει την αγανάκτησή του και στην κάλπη, όχι μόνο στο δρόμο. Εύσχημα τα δελτία ειδήσεων καπηλεύτηκαν την εκλογική αποχή εκθειάζοντάς την τόσο υποδειγματικά, ώστε πολλοί ήταν αυτοί που απέφυγαν να ψηφίσουν. Ποιο ήταν το αποτέλεσμα; Έδωσαν χώρο στους κομματικούς στρατούς, επέτρεψαν να εκλεγούν άρχοντες από τη μειοψηφία, ενώ οι ίδιοι είχαν καθαρή τη συνείδησή τους και οι τηλεμάνατζερ έτριβαν τα χέρια τους από ευχαρίστηση.
Οι «Αγανακτισμένοι» όμως δεν θα χειραγωγηθούν τόσο εύκολα. Αυτό κίνημα, του οποίου η αρχική ανοργανωσιά αποδεικνύει τον αυθορμητισμό του, μπορεί να πετύχει κάτι. Να αποδείξει ότι οι πολίτες ξυπνούν σιγά-σιγά και κάνουν πέρα την πολύχρωμη σημαιούλα. Κατά τη γνώμη μου, το βασικό αίτημα των «Αγανακτισμένων» πρέπει να είναι: χωρίς καθυστέρηση, αμέσως, να τιμωρηθούν παραδειγματικά όσοι διασπάθισαν το δημόσιο χρήμα και έφεραν τη χώρα σε αυτή τη θέση. Και δεν εννοώ απαραιτήτως τους πολιτικούς. Να κατευναστεί η λαϊκή οργή και να γίνει επανεκκίνηση του πολιτικού συστήματος. Τα υπόλοιπα θα έρθουν μόνα τους, αρκεί η ψήφος να μην πάει και πάλι χαμένη.
Στη γειτονική Ιταλία, στις 12 και 13 Ιουνίου γίνεται δημοψήφισμα για την πυρηνική ενέργεια. Το 1987, έναν χρόνο μετά την τραγωδία του Τσερνομπίλ, οι Ιταλοί ψήφισαν «όχι» στη χρήση της πυρηνικής ενέργειας. Το 2011, μετά τη Φουκουσίμα, ανοικτά υπέρ της πυρηνικής ενέργειας τάσσεται η ακροδεξιά «Λέγκα του Βορρά», επισήμως ουδέτεροι αλλά ανεπισήμως υπέρ είναι ο Μπερλουσκόνι και τα κόμματα της Δεξιάς, ενώ ανοιχτά εναντίον τάσσονται η ευρεία αριστερά, οι οικολόγοι και κάποια κόμματα του μεσαίου χώρου. Η αληθινή είδηση όμως είναι ότι πρόκειται για το πέμπτο δημοψήφισμα μέσα σε εξήντα χρόνια για τους Ιταλούς, οι οποίοι, μέσα σε όλα τα γλαφυρά του πρωθυπουργού τους, μας υπενθυμίζουν ότι στο δημοκρατικό πολίτευμα το λόγο έχει ο λαός. Στην Ελλάδα, τη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας, το μόνο ερώτημα στο οποίο καλείται ο πολίτης να απαντήσει είναι «διάλεξε πώς θέλεις να πεθάνεις».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου