Revolution in black 'n' white

Οι παλιές ασπρόμαυρες φωτογραφίες που φυλάμε στο συρτάρι μας επαναστάτησαν. Ο αρχηγός τους διακήρυξε την ανεξαρτησία τους και οι αποφάσεις ελήφθησαν εν ριπή οφθαλμού. Αποφασίστηκε γενναία έξοδος και δημοσιοποίηση του θέματος έτσι ώστε όλος ο κόσμος να στρέψει τα μάτια του πάνω τους και να αναγνωριστεί de facto το πέρασμά τους στην αιωνιότητα.

Καταπιεσμένες από τους ανθρώπους, οι φωτογραφίες είχαν ξεχάσει το λόγο ύπαρξής τους. Όλη η φωτογραφική φυλή είχε βυθιστεί στην τρυφηλότητα του συρταριού, είχε επαναπαυτεί στην ασφάλεια του σκοταδιού και είχε θεωρήσει ότι το παγκόσμιο στερέωμα της οφείλει σεβασμό επειδή κέρδισε την αθανασία.

Μέγα λάθος.

Καμιά φυλή δεν υπάρχει δικαιωματικά επειδή έχει ένδοξο παρελθόν, ούτε επειδή αυτή την ενδοξότητα τη διαλαλεί ποικιλοτρόπως σε κάθε ευκαιρία. Υπάρχει επειδή παραλαμβάνει, διαφυλάττει, δημιουργεί, κληροδοτεί. Κοντολογίς, κερδίζει τη συνέχειά της.

Έτσι, οι ασπρόμαυρες φωτογραφίες του παρελθόντος φρόντισαν για το μέλλον τους. Η μαγεία της φυλής τους μεταδόθηκε στους ανθρώπους οι οποίοι τις έβγαλαν από το συρτάρι, τις παρατήρησαν, τις χάιδεψαν, τις ζύγισαν στο χέρι τους και τις παρέδωσαν στην αιωνιότητα. Σε άλμπουμς, εκθέσεις, λευκώματα και βιβλία.

Οι παλιές ασπρόμαυρες φωτογραφίες που φυλάμε στο συρτάρι μας κατοικούν τώρα σε ράφια βιβλιοπωλείων και σε σκληρούς δίσκους υπολογιστών. Κάποτε φτάνουν και στα χέρια μας και τότε καταλαβαίνουμε ότι δεν έχουμε δικαίωμα να τις κρατάμε στο σκοτάδι.

Έτσι Άρη;

Έτσι Γιώργο;