Τα δέντρα πεθαίνουν όρθια

Ό,τι καλό γίνεται σε αυτόν τον τόπο όσον αφορά τον πολιτισμό γίνεται από τα σχολεία. Αυτά σηκώνουν το βάρος στις πλάτες τους και δεν ξέρω αν με τη διαπίστωση αυτή οφείλω να είμαι ευτυχής ή δυστυχής. Δηλαδή τώρα τι περιμένατε; Ότι τα παιδιά μας δεν θα τα πήγαιναν καλά; Ότι οι ερμηνείες τους δεν θα ήταν ανάλογες της παράδοσης της θεατρικής ομάδας; Ή μήπως ότι θα διάλεγαν κανένα "εύκολο" έργο;

Δεν γνωρίζω αν τελικά το Γυμνάσιό μας θα κερδίσει το Φεστιβάλ Θεάτρου και για να είμαι ειλικρινής λίγο με νοιάζει. Αυτό που θεωρώ σημαντικότερο είναι ότι το θέατρο γέμισε χειροκροτήματα και δεν ήταν από εκείνα που οφείλει ο γονιός στο παιδί ή ο δάσκαλος στο μαθητή. Ήταν το χειροκρότημα του θεατή προς τον ηθοποιό προς ανταπόδοσιν τέρψεως. Το θέατρο άλλωστε είναι μεγάλη υπόθεση, θέλει δουλειά, θέλει κότσια και τα δικά μας παιδιά δεν απέδειξαν την αξία τους χθες. Την αποδεικνύουν χρόνια τώρα.

Το γεγονός λοιπόν είναι ότι οι μαθητές του Αστακού συνεχίζουν να διαπρέπουν και να κρατούν το όνομα της πολίχνης μας ψηλά σε καιρούς που η δημόσια παιδεία απαξιώνεται διαρκώς και η ευσυνειδησία των αρχόντων τείνει να γίνει μουσειακό είδος. Προσωπικά πιστεύω ότι στον τόπο μας υπάρχουν κάποιοι -λίγοι μεν, ισχυροί τω πνεύματι δε- που μπορούν να βοηθήσουν στην ανόρθωση της παιδείας, αρκεί να τους βοηθήσουμε όλοι.

Δεν είναι αναγκαίοι επομένως οι διθύραμβοι. Οι απέξω μας έχουν ανακαλύψει εδώ και καιρό. Καιρός να μας ανακαλύψουμε κι εμείς, συνάρχοντες.

*Για την ιστορία: η θεατρική ομάδα του Γυμνασίου Αστακού στον 12ο χρόνο της ύπαρξής της πρόσφερε ακόμη ένα ταξίδι στους θεατές, αυτή τη φορά με το έργο του Ισπανού Αλεχάντρο Κασόνα "Τα δέντρα πεθαίνουν όρθια". Το έργο ανέβηκε για πρώτη φορά στο 2ο μαθητικό φεστιβάλ θεάτρου και αναμένεται και στον Αστακό, όπου οφείλουμε ΟΛΟΙ να ΞΑΝΑπάμε.