Τα κυριακάτικα απογεύματα πάντοτε μου δημιουργούσαν μια ξεχωριστή διάθεση. Κάποιες φορές γεμάτα ποδόσφαιρο με τρανζιστοράκι στο αυτί και προ-πο στο χέρι, άλλες φορές με φίλους για περίπατο ή για απογευματινό διπλό ελληνικό, και κάποιες φορές σινεμά ή γήπεδο. Κι ενώ η εναλλαγή συναισθημάτων που προσέφερε ένας ποδοσφαιρικός αγώνας (πιστέψτε με, με τον Πανσερραϊκό έφτανες από το "αμάν" στο "όλε" εν ριπή οφθαλμού), τίποτα δεν μπορούσε να συγκριθεί με την κυριακάτικη κινηματογραφική προβολή των 8.
Τα παλιά σερραϊκά σινεμά ήταν γεμάτα κόσμο τις Κυριακές, θαρρεί κανείς πως μια αόρατη δύναμη υπέβαλλε όλον αυτό τον κόσμο να μαζευτεί τη συγκεκριμένη ώρα στον εξώστη ή στην πλατεία του "Κρονίου", των "Αστεριών", του "Χάρις" ή του "Αλέξανδρου". Μετά από καιρό συνήθιζε κανείς να βλέπει τα ίδια πρόσωπα, δείγμα του ότι δεν έχει εθιστεί μόνον ο ίδιος σε αυτή τη μικρή απόδραση από τη ζούγκλα των απογευματινών δελτίων ειδήσεων, αλλά και του ότι αυτή η μικρή ιδιότυπη φυλή αποκτά σιγά-σιγά τα δικά της χαρακτηριστικά και οσωνούπω θα επιλέξει το φύλαρχό της.
Με τους περισσότερους δεν είχαμε συστηθεί ποτέ, ωστόσο κάθε Κυριακή ψάχναμε αλλήλους με τα μάτια και μόλις γινόταν ο εντοπισμός ήταν ακριβώς αυτή η ματιά αποδοχής -χωρίς καμία λέξη -που συμπλήρωνε αυτό το άτυπο παρουσιολόγιο. Στον προθάλαμο του "Κρονίου" οι μεγάλοι αστέρες του σινεμά μας ατένιζαν αγέρωχοι από το δικό τους θεωρείο, την πολυκαιρισμένη γιγαντοαφίσα κλείνοντας το μάτι όταν δεν έβλεπε κανείς: η συνήθεια του κυριακάτικου σινεμά δεν ήταν τελικά δική μας εφεύρεση. Το πονηρό βλέμμα του Κλαρκ Γκέιμπλ αποτελούσε αδιάψευστο μάρτυρα, λες και αυτός ήταν ο μυστικός αρχηγός όλων εκείνων των σταρ της αφίσας. Ποιό να ήταν άραγε το αόρατο κίνητρο τους; Ήθελαν να μας φυλακίσουν για πάντα σε αυτό το παλιό σινεμά ή μήπως προσπαθούσαν απεγνωσμένα να μας δώσουν ένα μάθημα ζωής; Άλλωστε ο βίος του ζωντανού σταρ δεν διαφέρει και πολύ από την αθανασία της αφίσας: αργά ή γρήγορα φθείρονται και τα δυο. Όπως και να 'χει, ο Κλαρκ Γκέιμπλ της γιγαντοαφίσας φαίνεται να το λέει καθαρά στη Βίβιαν Λη (της γιγαντοαφίσας): "Η ζωή είναι μικρή για να είναι θλιβερή, μωρό μου".
Τα παλιά σερραϊκά σινεμά ήταν γεμάτα κόσμο τις Κυριακές, θαρρεί κανείς πως μια αόρατη δύναμη υπέβαλλε όλον αυτό τον κόσμο να μαζευτεί τη συγκεκριμένη ώρα στον εξώστη ή στην πλατεία του "Κρονίου", των "Αστεριών", του "Χάρις" ή του "Αλέξανδρου". Μετά από καιρό συνήθιζε κανείς να βλέπει τα ίδια πρόσωπα, δείγμα του ότι δεν έχει εθιστεί μόνον ο ίδιος σε αυτή τη μικρή απόδραση από τη ζούγκλα των απογευματινών δελτίων ειδήσεων, αλλά και του ότι αυτή η μικρή ιδιότυπη φυλή αποκτά σιγά-σιγά τα δικά της χαρακτηριστικά και οσωνούπω θα επιλέξει το φύλαρχό της.
Με τους περισσότερους δεν είχαμε συστηθεί ποτέ, ωστόσο κάθε Κυριακή ψάχναμε αλλήλους με τα μάτια και μόλις γινόταν ο εντοπισμός ήταν ακριβώς αυτή η ματιά αποδοχής -χωρίς καμία λέξη -που συμπλήρωνε αυτό το άτυπο παρουσιολόγιο. Στον προθάλαμο του "Κρονίου" οι μεγάλοι αστέρες του σινεμά μας ατένιζαν αγέρωχοι από το δικό τους θεωρείο, την πολυκαιρισμένη γιγαντοαφίσα κλείνοντας το μάτι όταν δεν έβλεπε κανείς: η συνήθεια του κυριακάτικου σινεμά δεν ήταν τελικά δική μας εφεύρεση. Το πονηρό βλέμμα του Κλαρκ Γκέιμπλ αποτελούσε αδιάψευστο μάρτυρα, λες και αυτός ήταν ο μυστικός αρχηγός όλων εκείνων των σταρ της αφίσας. Ποιό να ήταν άραγε το αόρατο κίνητρο τους; Ήθελαν να μας φυλακίσουν για πάντα σε αυτό το παλιό σινεμά ή μήπως προσπαθούσαν απεγνωσμένα να μας δώσουν ένα μάθημα ζωής; Άλλωστε ο βίος του ζωντανού σταρ δεν διαφέρει και πολύ από την αθανασία της αφίσας: αργά ή γρήγορα φθείρονται και τα δυο. Όπως και να 'χει, ο Κλαρκ Γκέιμπλ της γιγαντοαφίσας φαίνεται να το λέει καθαρά στη Βίβιαν Λη (της γιγαντοαφίσας): "Η ζωή είναι μικρή για να είναι θλιβερή, μωρό μου".
Play it again Sam!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου