29 Μαΐ 2010

Αρχίζει

Ορδές Οθωμανών μετακινούνται για τα τελευταία πέντε χιλιόμετρα ως το Μεγάλο Κόκκινο Μήλο, την πρωτεύουσα των απίστων. Τους διατάζει ο Μωάμεθ, ένας κυκλοθυμικός μεγαλομανής μονάρχης, έξυπνος και ικανός στη στρατηγική. Κοντά του η πολεμική αφρόκρεμα των Οθωμανών: Ο Βούλγαρος ναύαρχος Μπαλτάογλου. Ο εξισλαμισμένος Έλληνας πλιατσικολόγος Ζαγανός. Ο Ούγγρος μαέστρος του πυροβολικού Ουρβανός. Και δύο πασάδες: ο χρόνια αφοσιωμένος Καρατζά-πασάς και ο αργυρώνητος  καιροσκόπος Χαλίλ.
Αυτός ο δυσκίνητος στρατός φτάνει  σιγά-σιγά στην κοιλάδα του Λύκου. Οι Οθωμανοί κουβαλούν τρόφιμα για πολλούς μήνες πολιορκίας. Έχουν πλήθος ζώων, χιλιάδες βοηθητικών, ποικιλία όπλων και αρκετές νέες πολιορκητικές μηχανές. Τίποτα όμως δεν μπορεί να συγκριθεί με το "Βασιλικόν", τη "Μεγάλη Βομβάρδα", το πυροβόλο του Ουρβανού που θα συντρίψει τα τείχη της βασιλίδος και αναγκάσει τους απίστους να υποταχτούν. Είναι το υπερόπλο της εποχής, ένα τεράστιο πυροβόλο ικανό να ρίξει βλήματα 700 κιλών. Αντικρίζοντάς το οι 150.000 στρατιώτες γίνονται ακόμη πιο ανυπόμονοι για πλιάτσικο, ένα θορυβώδες ασκέρι έτοιμο να κατασπαράξει καθετί ζωντανό.
 Ο τελευταίος ήχος του τυμπάνου ακούγεται υπόκωφος.Το στράτευμα σταματά, οι σημαίες ακινητοποιούνται και ο Μωάμεθ κατεβαίνει από το άλογο. Μπροστά του απλώνεται το Θεοδοσιανό Τείχος, ένα θαύμα μηχανικής 20 χιλιομέτρων με πύργους, πολεμίστρες και τριπλή οχύρωση με τάφρο. Αυτό που έκανε τη Μάστιγα του Θεού, τον ίδιο τον Αττίλα, να αλλάξει κατεύθυνση και να ζητήσει λεηλασία στη Ρώμη πριν συναντήσει τελικά την ήττα. Αυτή τη στιγμή πάνω στους πύργους του όλο και πληθαίνουν οι στρατιώτες που προσπαθούν να καταλάβουν το μέγεθος του εχθρού.
Ο σουλτάνος κοιτάζει ανήσυχος τον ουρανό. Εάν πρόκειται να ξεκινήσει άλλη μια καταιγίδα του Μάρτη, πρέπει να στηθούν γρήγορα οι σκηνές. Οι διαταγές δίνονται γρήγορα, ο Μωάμεθ δεν είναι άλλωστε άνθρωπος της αναβλητικότητας. Ο Ζαγανός φεύγει αμέσως για την Κοιλάδα των Πηγών, ο Καρατζάς στήνεται απέναντι στο Μονότοιχο, ο Χαλίλ σκορπίζεται νότια και ο ίδιος ο Μωάμεθ μένει στο σημείο αφετηρίας. Καίγεται από επιθυμία να δει τον Ουρβανό να συντρίβει με το "Βασιλικόν" την Πύλη του Αγίου Ρωμανού.
Για την Πόλη είναι άλλη μια ανοιξιάτικη μέρα. Όχι ιδιαίτερα κρύα, αλλά με ένα περίεργο πέπλο δεισιδαιμονίας να πλανάται αόριστα από τότε που ο "Κόφτης των Στενών" απέκλεισε τη θαλάσσια επικοινωνία με την Δύση. Από τότε έχουν ακουστεί πολλά αλλά οι Τούρκοι δεν φαινόντουσαν πουθενά. Αυτή η καινούρια νέα μέρα όμως επιφυλάσσει μια δυσάρεστη έκπληξη για τους κατοίκους. Σαν ένα τεράστιο λιβάδι από παπαρούνες, οι οθωμανικές σκηνές έξω από τα τείχη αποτελούν ένα απόκοσμο θέαμα. Οι φρουροί ανήσυχοι ειδοποίησαν από ώρα τον αυτοκράτορα. Πρώτος ωστόσο σκαρφάλωσε πάνω στα τείχη ο θηριώδης Γενουάτης, ο Ιουστινιάνι, που είχε έρθει εθελοντικά να προσφέρει υπηρεσίες στο τελευταίο προπύργιο της χριστιανοσύνης. Δεύτερος κατέφτασε ο Νοταράς, ο Μέγας Δούκας, σπρώχνοντας και αγκομαχώντας, δίπλα στο Λεονάρδο, τον επίσκοπο της Χίου. Το θέαμα είναι πραγματικά αποσβολωτικό και επικίνδυνο: προκαλεί μεγάλη αναταραχή και απογοήτευση στο λαό που ανεβαίνει περίεργος στις πολεμίστρες. Μεγαλύτερη τουλάχιστο από αυτή που προκάλεσε το χειμερινό συλλείτουργο στη Μεγάλη Εκκλησία, όταν ο Γεννάδιος ξεστόμιζε αφορισμούς και αποκαλούσε προδότες τους ενωτικούς. Τώρα όμως τα πράγματα είναι διαφορετικά. Το "φακιόλιον" του Τούρκου είναι πλέον προ των πυλών και ο ίδιος ο Κωνσταντίνος, που στο μεταξύ έχει καταφτάσει με τη συνοδεία του, ξέρει πολύ καλά ότι αυτό το τουρμπάνι ίσως φέρει το τέλος. Στα 49 του χρόνια ο τελευταίος των Παλαιολόγων του Μοριά δείχνει ανεπηρέαστος από το μύρια όσα του καταλογίζουν οι αντίπαλοί του για την Ένωση. Αν και ο ίδιος δεν την πολυπιστεύει, γνωρίζει ότι αν ο Μωάμεθ φοβάται κάτι, αυτό είναι η συνεργασία Ελλήνων και Λατίνων.
Η ασημένια περικεφαλαία μακριά, ψηλά στα τείχη, τραβά την προσοχή του σουλτάνου. Δεν έχει δει από κοντά ποτέ του τον Κωνσταντίνο, υποθέτει όμως ότι έχει να κάνει με ένα εξαιρετικό δείγμα πεισματάρη ανθρώπου. Η καταγωγή του Παλαιολόγου άλλωστε αποτελεί από μόνη της αδιάψευστο μάρτυρα. Η Σπάρτη έχει πολλές ιστορίες να λέει στα παιδιά της για το παρελθόν. Μωάμεθ και Κωνσταντίνος ανέλαβαν σχεδόν ταυτόχρονα την εξουσία των αυτοκρατοριών τους.  Αυτή ήταν όμως και η μόνη τους ομοιότητα.  Στον πόλεμο η διαφορά είναι χαώδης: ο 21χρονος σουλτάνος έχει την εμπειρία μόνο μιας εκστρατείας του πατέρα του ενώ ο Κωνσταντίνος έχει ήδη στην πλάτη του μια εικοσαετία πολέμων.

Οι διαταγές του αυτοκράτορα είναι συγκεκριμένες: έλεγχος σταθερότητας της αλυσίδας στον Κεράτιο, αναγνωριστική πλεύση τριών πλοίων προς το Διπλοκιόνιο και καταμέτρηση των προμηθειών και των χρημάτων. Πιστεύοντας ότι ο Μωάμεθ θα επιτεθεί, ο Κωνσταντίνος και ο Ιουστινιάνι πιάνουν πόστο στην Πύλη του Αγίου Ρωμανού και ο Θεόδωρος Παλαιολόγος επιβλέπει τις κινήσεις του Χαλίλ.  Οι αδερφοί Μποκιάρντο στήνονται στον Μονότοιχο για να υπερασπιστούν τη Βλαχέρνα και για να προκαλούν δολιοφθορές από τις πυλίδες των τειχών. Ταυτόχρονα, πλήθος χαλιών και δερμάτινων ρούχων απλώνονται στα τείχη για να "μαλακώσουν" τις βολές του πυροβολικού. 
Οι καμπάνες των εκκλησιών τώρα πια σημαίνουν συναγερμό. Κάθε ζωντανό πλάσμα της φύσης, ανυποψίαστο για τη μοίρα του, έχει βρει τον τρόπο να σκαρφαλώσει στα τείχη για να δει τις ορδές των απίστων. Όλοι περιμένουν το σύνθημα του σουλτάνου για να συναντήσουν το πεπρωμένο τους. Ο Κωνσταντίνος σφίγει το σπαθί του και μουρμουρίζει κάτι στον Ιουστινιάνι. Ο Νοταράς ακούει την καρδιά του να χτυπάει δυνατά και γρήγορα. Κλεισμένος στο κελί του ο Γεννάδιος, σταματά ξαφνικά το γράψιμο. Δεν του αρέσει αυτή η ησυχία.

Είναι Μάρτης του 1453.
Αρχίζει.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου