Απεργιακή πορεία: πίσω από τη χρωματιστή σημαιούλα

Κατά γενική ομολογία οι απεργιακές κινητοποιήσεις των τελευταίων ημερών γονάτισαν τους δημοσίους υπαλλήλους που έχασαν αρκετά μεροκάματα προκειμένου με την απουσία από τη θέση τους να δηλώσουν την αντίθεσή τους στα κυβερνητικά μέτρα. Ενώ η χώρα έχει για μια ακόμη φορά κυβέρνηση που χαϊδεύει τους βιομήχανους-μεγαλοκαρχαρίες εξαντλώντας την νομοθετική της αυστηρότητα στους μικρομεσαίους, ο μέσος Έλληνας πολίτης που επιθυμεί να βγει στο δρόμο για να διαμαρτυρηθεί είναι αναγκασμένος να καπελωθεί από τα οργανωμένα κόμματα.

Όταν ένας ολόκληρος κλάδος απεργεί, είναι εύλογο να οργανώσει μια κινητοποίηση (πορεία, διαμαρτυρία, κλπ) στην οποία θα συμμετέχουν όλοι οι ενδιαφερόμενοι και οι φιλικά προσκείμενοι. Αντί γι΄αυτό όμως, βλέπουμε εργατοπατέρες να πρωταγωνιστούν σε πορείες παρατάξεων και την κομματική σημαία να μπαίνει στην κεφαλή της πορείας.
Τα αιτήματα των κλάδων δεν είναι αιτήματα του ΚΚΕ, του ΠΑΜΕ, του Συ.Ριζ.Α., του Πα.Σο.Κ. ή της Ν.Δ. Είναι αιτήματα των εργαζομένων που δηλώνουν δυσαρέσκεια χωρίς να τους ενδιαφέρει ποιο κόμμα θα δώσει λύση. Αυτό θα πρέπει να το καταλάβουν γρήγορα οι εργαζόμενοι και να συγκροτούν ανεξάρτητες πορείες όπου επικεφαλής θα είναι η συνδικαλιστική ηγεσία του κλάδου. Αυτή ψηφίσαμε εμείς οι δάσκαλοι στις εκλογές της ΔΟΕ να μας εκπροσωπεί και από αυτή απαιτούμε να διοργανώνει κινητοποιήσεις. Το γεγονός ότι αυτό συμβαίνει μόνο στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη ενώ θα έπρεπε να συμβαίνει σε όλη τη χώρα καταδεινύει απλώς την αδιαφορία του συνδικαλιστικού βολέματος, την παθογόνα εξάρτηση από το κόμμα και την επαρχιώτικη ωχαδερφιστική νοοτροπία του δημοσίου υπαλλήλου. Δυστυχώς ο συνδικαλισμός άγεται και φέρεται πλέον από τις ορέξεις των κομμάτων. Οι παρατάξεις συμψηφίζουν τα διαφορετικά αιτήματα κάθε κλάδου υπό τον παρονομαστή του κομματικού συμφέροντος κι εμείς ακολουθούμε τις πολεμικές σημαίες στις πορείες χτυπώντας ταμπούρλα μάχης. Για το κόμμα ρε γαμώτο!